หน้าส่วนตัว
ณ. เมื่อแสงแดดสาดส่องไปมิถึงพื้นพสุธา
ข้าพเจ้ายืนอยู่ท่ามกลางผืนแผ่นดินแห่งแดนสุขาวดี-
อันฉาบไปด้วยไอหมอกพิษ .. ละ..
ด้วยกัลปอสงขัยที่เนิบนานกว่ากาลจักคะเน แลระลึกถึง
สะกิดใจหนึ่ง..
ถึงความไม่จีรังแห่งผืนแผ่นดิน อันหดสั้นลงทุกที
ก่อนกาลเม็ดดินเม็ดสุดท้ายจะโรยร่วงและสิ้นสุด
ข้าพเจ้าจึงเงยหน้าขึ้น แลเพ่งมองออกไปสู่เวิ้งฟ้า-
อันปกคลุมไปด้วยละอองหมอกพิษนั้น
แต่.. ข้าพเจ้าก็มิเคยพบเห็นสิ่งอันใดนอกเหนือไปจาก
..ม่านหม่นสีขาวอันโอบล้อมและพร่ามัว
ทั้งในกาลละฉันนี้ หรือกาลล่วงแล้วใดๆ
..ความไม่แยแสใส่ใจย่อมสยบซึ่งความกังวล แล สงสัยใดๆ
เสมอหนึ่งความปล่อยวางที่มิเคยแก้ไขซึ่งปัญหา
แต่กลับทำลายซึ่งปัญหาเหล่านั้นลงโดยสิ้นเชิง
ข้าพเจ้าจึงเขยิบเท้าถอยห่างออกหนึ่งก้าวในวันนี้
เพื่อเติมผืนดินแห่งก้าวใหม่ที่จะมาถึงในวันถัดไป.
ธรรมาภิวัฏ 24 ม.ค. 2551 18:23 น. - ID 111970 
1844
1
0
24 มกราคม 2551 22:15 น. - comment id 815072
สวัสดีคับ ชอบวรรคนี้นะคับ ความไม่จีรังแห่งผืนแผ่นดิน อันหดสั้นลงทุกที และสภาพเม็ดดิน เคยฟังว่าเม็ดดินมีโครงสร้าง.....จึงดี..มีโพลงอากาศ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
