หน้าส่วนตัว
มองใบไม้พริ้วสบัดลงจากต้น
ฟ้าใกล้หม่นยามเย็นค่ำลมสยาย
ฤดูหนาวหนาวเย็นยับจับต้องกาย
กำลังเรือนลางรายใกล้หมดวัน
เฝ้าทบทวนถึงความหลังเมื่อครั้งก่อน
ที่รานรอนร่อนเล่มาแต่หลัง
พลัดบ้านมาเหมือนนกที่หลงรัง
ตามฝั่งฝันให้ได้สมดั่งใจ
ที่ผ่านมามีทั่งรักทั้งตีจาก
จำต้องพรากจากกันมิสมหมาย
จำต้องอยู้คนเดียวเปลี่ยวทั้งกาย
ก็ทนได้ทนเอาเขาไม่แล
มีคราหนึ่งพึงต้องใจหญิงแสนสวย
แม้ไม่รวยมีฐานะเหมือนใครเขา
แต่ใจงามตามนิสัยต้องใจเรา
แต่ตัวเจ้ามีรักอยู่จำต้องไป
มีหญิงหนึ่งอีกคนในชีวิต
พรหมริขิตได้มาเจอน่าสงสัย
เขาผ่านมาแล้วเขาก็ผ่านไป
นี่กระไรอยากรู้ถึงใจนาง
เรียนวิชาโบราณแต่กาลก่อน
ต้องราญรอนหาความรู้ดั่งใจฝัน
แต่โอกาสไม่อำนวยต้องกัดฟัน
อดทนนั้นถ้ามิได้มิเป็นไร
อีก หนึ่งเดือน สองอาทิตย์ต้องจากถิ่น
คงต้องดิ้นคงต้องรนถึงจุดหมาย
อยากสำเร็จในชีวิตไม่อดตาย
จำต้องย้ายกลับไปยอมเสี่ยงดวง
นักดาบ 15 ม.ค. 2551 14:02 น. - ID 111629 
2274
1
0
15 มกราคม 2551 15:43 น. - comment id 811378
บทกลอนไพเราะ ความหมายเศร้านะคะ แต่ตรวจอักษรหน่อยก็ดีนะคะ ตรงคำว่า พลาก (พราก) เปลี้ยว (เปลี่ยว) พรมริขิต(พรหมลิขิต) นี้กระไร (จริงๆคือ" นี่กระไร" ป่ะคะ) ด้วยความปรารถนาดีค่ะ ไม่อยากให้บทกลอนไพเราะมีตำหนิ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
