สายลมเจ้าเป่ากายไหวในคืนหม่น จันทร์เจ้าเอ๋ยรู้ไหมคนทนเหน็บหนาว หนาวน้ำตาดุจน้ำค้างที่พร่างพราว แสงจันทร์นวลส่องสกาวผ่านเงาใจ ภาพความหลังทิ้งรอยรักไว้ทุกฉาก กาลเวลาพาเธอพรากจากไปไหน อกสะท้อนร้อนผ่าวร้าวทรวงใน เงาเอ๋ยเงาเจ้าเปลี่ยวใจเพราะใครกัน ฟ้าสว่างพร่างพรายในคืนเงียบ ลมเย็นเยียบใจให้สิ้นฝัน รอยน้ำตาร่วงโรยราสุดจาบัญ ทุกนาทีเหมือนความฝันพลันลับตา ไม่มีเธอต่อไปแล้วนับจากนี้ ผ่านเดือนปีหนาร้อนต้องฟันฝ่า วันก่อนหลังมีเธอเคียงกายา แต่วันนี้ตรมอุราไร้เงาเธอ