รักร้าว(ภาค๑)

โอเลี้ยง

อาจเพราะฟ้านำพามาลิขิต
ให้ชีวิตสองคนต้องเคียงข้าง
หยาดน้ำตาจึงหลั่งมิจืดจาง
เมื่อรักร้างรักร้อนร่วงโรยรา
.....................
๑
เธอเป็นสาวแสนสวยหาใครเหมือน
งามดั่งเดือนลอยเด่นอยู่เหนือหล้า
ชายหลายคนหมายปองสอยดอกฟ้า
แต่กานดามองผ่านเมินทุกคน
มาพบพิษรู้ฤทธิ์รักอย่างแสนง่าย
ขณะคล้ายเหม่อมองเหมือนสับสน
เมื่อชายหนึ่งผ่านหน้าจะเลยพ้น
ในกมลร้อนวูบวาบอุรา
จำหักอายกรายใกล้ชม้ายหา
เอ่ยถามว่าหวังพบผู้ใดหนา
พอจะช่วยตามตัวมิชักช้า
ให้พบหน้าเจรจาตามต้องการ
๒
หนุ่มนักข่าวมองหน้าสาวคนสวย
ใจแทบม้วยยามมองสบประสาน
ให้หมดหล้าหมดภพตลอดกาล
ก็ยากขานสาวใดมาเทียบเธอ
ใจเริ่มหวังทอรักสานประสงค์
มุ่งดำรงตั้งจิตเพียรเสนอ
หมายปลูกรักผูกพันมัดใจเธอ
ให้มิเผลอละเมอหาผู้ใด
๓
จึงเริ่มร่ายเจรจาประโลมหวาน
เพียรสรรค์คำซ่านทรวงระรุ่มไหว
มาณีวรรณเพลิดเพลินเจริญใจ
ยากเดินห่างไปลับจากสายตา
ไวพจน์หนุ่มรู้ทีมักคอยท่า
เพียรเวียนมาแวะทักเสกหรรษา
ให้ตัวเธอระเริงรุ่มอุรา
จนฟ้าสางสองคนจึงยอมลา
๔
ในใจสาวเริ่มรู้รักอร่อย
เมื่อศรน้อยปักทรวงละห้อยหา
จะดึกดื่นมืดค่ำยังหวังคว้า
อยากได้มาเคลียคลอชายคนนั้น
หลายสัปดาห์ผ่านพ้นบนหนามเศร้า
รักแผดเผาเร่าร้อนโกรธหุนหัน
พาลโทษฟ้าโทษเวลาโทษตะวัน
ไยไม่ผันเคลื่อนผ่านเร็วกว่านี้
๕
ดึกคืนหนึ่งลมอึงฝนโปรยถี่
ตัวเธอนี้เลิกงานจากหน้าที่
เดินเหม่อหม่นมองทางเปลี่ยวฤดี
ก่อนเต้นถี่เมื่อพบใครคนนั้น
๖
ไวพจน์เมียงมองดูสาวคนข้าง
ที่เยื้องย่างยืนหลบสายฝนนั่น
เมื่อสบตาความจำฉุกฉับพลัน
ใจเริ่มสั่นกระตุกวาบยินดี
ต่างมองหน้าส่งนัยว่าคิดถึง
เธอซาบซึ้งเอียงอายเมินหน้าหนี
เขาแก้เก้อฉับพลันมิรอรี
หนาวอย่างนี้คงเหงาคิดวุ่นวาย
ไปที่พักของผมคงดีกว่า
มีเหล้าดื่มดับล้าดับกระหาย
ทั้งหงอยเหงาทั้งหนาวก็จะคลาย
ใจสบายสำราญสุขซึ้งทรวง
๗
มาณีวรรณวูบวาบใจหวาบหวาม
รีบเดินตามด้วยใจลอยหล่นร่วง
ไวพจน์หนุ่มจูงมือพาเดินควง
สาวไม่ท้วงไม่ห้ามปล่อยตามใจ
บนถนนความรักเปิดฉากหวาน
ผสมผสานอวลอุ่นแสนสดใส
สองหนุ่มสาวเคลียคลอพะนอใจ
หวังร่ำไรหยุดยั้งรั้งเวลา
๘
ที่ห้องพักชายหนุ่มประโลมอ้อน
ให้งามงอนเอียงอ่อนตามประสา
ทั้งน้ำคำแววตาซ่านอุรา
กัลยาไหวยวบด้วยแรงรัก
เพลงสายฝนกระหน่ำพาแช่มชื่น
รักทั้งคืนเหมือนสวรรค์น้อมนำหลัก
มอบมาให้ด้วยพร้อมที่เพียงภักดิ์
ดังทอถักรักงามประสานไว้
ดงดอกรักเบิกบานบนลานฝัน
เป็นประกันหัวใจที่ยิ่งใหญ่
มาณีวรรณอ่อนหวานยิ้มละไม
มองโลกใสสีชมพูเหมือนอุรา
๙
หกเดือนหลังมรสุมเริ่มขยับ
ไวพจน์รับงานด่วนที่เรียงหน้า
เริ่มผิดนัดชักช้าเลยเวลา
สาวเริ่มเหงาเหว่ว้าคิดวุ่นวาย
อีกเพื่อนฝูงยุยงกระหน่ำแหย่
ใจย่ำแย่ย้อนย้ายมิขาดสาย
มาณีวรรณสาวสวยเริ่มออกลาย
ไปด่าชายให้อายขายหน้าคน
..............จบภาค๑..................