จับมือกันไว้ . . . แล้วไปด้วยกัน

ดิบลูเม้นท์

        เมื่อก่อน เคยคิดว่ารักแท้ไม่มีจริง
เพราะเคยถูกทิ้ง  ให้ต้องนอนร้องไห้
เจ็บมามาก กับความรักของคนหลายใจ
หลอกลวงจนสั่นไหว  เลยหวาดกลัว
       เมื่อวันนี้ มีเธอก้าวเข้ามา
ในความเหว่ว้า ในความมืดสลัว
กลัวจะถูกหลอก  บอกใจว่าเขาคงไม่ชัวร์
และรู้ตัว ว่าคงเป็นแค่คนที่หลงมืดมัว เป็นเพียงเงา
      ถูกทิ้งอย่างไรไม่เคยจำ
ต้องทนเป็นคนขำ ขำ แต่ใจมองเศร้า
เธอเข้ามาปลอบโยน พร้อมกุมมือ กับคำพูดเบา เบา
ว่าจะทำให้ลืมเขา ลืมความเหงาที่เคยเป็น
      จากวัน เป็นเดือน เลื่อนเป็นปี
เธอคนดี ก็ยังอยู่ตรงนี้ ตรงที่มองเห็น
ไม่ว่าจะว่า ยามเช้า ยามสาย หรือยามเย็น
เธอจะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายให้เห็น ยามไม่มีใคร
     เธอบอกจับมือผมไว้ แล้วก้าวไปด้วยกัน
จะช่วยสร้างฝัน เติมเต็มความรักที่ยิ่งใหญ่
จะไม่ปล่อยให้ฉันเศร้า เหงา หรือจากไป
ตราบใดที่ลมหายใจ ของเรายังเป็นของกันและกัน
     เคยหวาดกลัวกับความรัก
เคยอกหัก เพราะหัวใจพลั้งเพ้อ ไปรักใครคนนั้น
แต่ในวันนี้ จะขอเคียงข้างเธอ ให้ตราบนิรันทร์
หากเราสองยังจับมือกัน และยึดมั่นในความรักที่ให้กันตลอดไป