....บรรยายความตามวิสัยคนใจเปลี่ยว ๔

"เพชรสังคีต"

...เหมันต์ระอุ
พอเหมันต์พลันพรายระบายร่าง
คิดถึงนางน้องขวัญให้หวั่นไหว
ไร้คนเชยชมเดือนเป็นเพื่อนใจ
โอ้กระไรจึงเป็นถึงเช่นนี้
ชะรอยวงศ์พงศ์ศักดิ์พรรคของเจ้า
อยู่เงื้อมเงายอดเพชรวิเศษศรี
มิให้เจือนเปื้อนสาวคาวราคี
ให้กำสรดพี่ยานี้ทุกทีไป
แม้นเป็นคืนวันเพ็ญเล่นลมหนาว
พี่ยิ่งร้าวดวงแดแม่รู้ไหม
คำนึงถึงซึ่งคืนนั้นอันชื่นใจ
กอดเจ้าไว้ในแขนสุดแสนรมย์
ลออองค์หงส์ฟ้ามาบินต่ำ
มาเกลือกกลั้วกาดำถลำหล่ม
มินึกถึงแววสวรรค์อันชื่นชม
มิได้เกรงเปื้อนตมนิยมดิน
แสวงรักสวาทรู้ดูไม่ถึง
แสนยาซึ่งสิ่งใหญ่ทรงดำรงสิน
แม้นหากรู้มาห้ามเราเคล้ายุพิน
คงชีวินแค้นชีวันให้บรรลัย
ยิ่งเหมันต์พลันหนาวเข้าสุดจิตต์
ยิ่งชีวิตร้อนรนมิทนไหว
ยิ่งลมพราวพรายแผ่วกลิ่นแววใจ
ยิ่งขื่นขมตรมฤทัยไม่เว้นวัน
ขอเถิดเทพเสพสรรสวรรค์หล้า
ขอพรพาข้าน้อยอย่าพลอยพรั่น
แม้นรักข้ามิถึงซึ่งรักนั้น
อย่าปล่อยให้คงชีวันหวั่นอย่างนี้
ขอเถิดสาปข้าน้อยลอยไปสู่
ถิ่นที่ผู้ถึงที่ผ่อนร่อนเมืองผี
มิขอรู้รักใดในธาตรี
ให้แผดเผาเถ้าธุลีอัปรีย์ไป
อันความรักหนักจิตให้คิดหน่วง
เหนี่ยวแดดวงห่วงหารักอาศัย
ถึงรักดีที่ขื่นก็ชื่นใจ
ถึงรักร้ายตายก็ตรมระทมเอย ฯ
(8:11 2/11/2550)