เรื่องของ "ลิง"

ปากกาลิง

ตัวข้านี้ มีนามว่า ปากกาลิง
กวียิ่ง พ้องยาก มากสับสน
เล่นแต่งมั่ว เหมือนลิงเมา มาร่ำมนต์
เล่นกลอนจน จิตหลอน เกินเยียวยา
กลอนของฉัน มันไร้ ซึ่งสาระ
เป็นพาหะ โรคร้าย คล้ายโรคบ้า
ใครมาอ่าน ต้องรีบ ไปกินยา
อย่าพาลมา หาว่า ข้าไม่เตือน
หนุมาน ชาญสมร ท่านสอนสั่ง
ถึงความขลัง ของบทกลอน ซ้อนความใน
ปากกากรีด ขีดเขียนคำ กล้ำจากใจ
แต่ไฉน ลิงเขียนมา ด่าตัวเอง
ตัวเรานี้ หล่อคมคาย คล้ายคนดี
เป็นลิงมี ศรีศักดิ์ รักบทเพลง
ชอบคุยโว้ โอ้อวด เรื่องตัวเอง
พี่ก็เกรง เพื่อนก็กลัว เลิกคบลิง
วาทะคม สมราคา ภาษาลิง
ลายลักษณ์ยิ่ง งามงด จรดฟ้า
ลายมือสวย รวยมือศิลป์ จินตนา
ชอบเขียนฝา กำแพงบ้าน สำราญใจ 
ชำนาญเรื่อง เครื่องไก สมองกล
บิลเกตต์ยล ยังตะลึง พึงสงสัย
เจ้าลิงนี้ มีเจ้าของ คือผู้ใด
ควรเอาลิง ส่งไป หลังคาแดง
เมื่อเจอคน ไมตรี รี่ผูกมิตร
อยากใกล้ชิด มนุษย์ สุดหรรษา
แต่พอลิง ขอยืมเงิน สักพันห้า
พวกมนุษย์ ก็ส่ายหน้า ว่าบ๊ายบาย
อดีตลิง อยู่สวนสี ที่เขาเขียว
สุขแท้เชียว ช่วงคืนวัน ฝันสบาย
แต่วันนี้ ลิงกลับต้อง นอนฝันร้าย
ผืนป่าหาย ถูกทำลาย ฝีมือมาร
ลิงอยู่ร่วม กับมนุษย์ ก็สุดทน
คนเป็นคน หรือปนสัตว์ เดรัจฉาน
แยกไม่ออก คนกับสัตว์ ด้านสันดาน
หรือจอมมาร ปลอมตัว ชั่วสุดใจ
ใครจะว่า เป็นลิงบ้า ข้าไม่สน
ข้าเป็นลิง หรือปนคน ยังสงสัย
ตัวข้านี้ อาจชั่ว กว่าใครๆ
แต่ก็มี จิตใจ รักกาพท์กลอน