..... รอยจัน .....

เพรง.พเยีย

๏  สัมผัสแรกบอกเราในเช้าหนึ่ง
คงมาถึงแล้วสินะ..ฤดูหนาว
ลมลู่พัดใบไม้จนไหวราว- 
บอกกล่าว..จะผลัดร่วงลงสู่ดิน
๏  ท้องฟ้าหม่นครึ้มสีทึมเทา 
ซึมเซาจากวันก่อนก็หายสิ้น
เหลือบมองบนโต๊ะ..ปฏิทิน 
เป็นภาพศิลป์จิตรกรรมสีน้ำมัน
๏  เป็นเส้นสายลายไทยที่ใจชอบ 
ได้รับมอบจากน้องเป็นของขวัญ
มีรอยขีดฆ่าไปแต่ละวัน 
มีวงกลม, ดอกจัน, ฉันทำไว้
๏  เครื่องหมาย ดอกจัน..วันพิเศษ 
ที่บอกเหตุว่าสำคัญกว่าวันไหน
เป็นวันที่งดงามก่อความนัย    
ฝากหัวใจ..ให้ผนึกบันทึกรอย
๏  คือวันที่หัวใจได้แย้มบาน   
ได้เอิบซ่านท่ามเงาความเหงาหงอย
ชื่นเสมือนหยาดน้ำอันฉ่ำปรอย   
เมื่อยินถ้อยส่งถึงจากหนึ่งใคร
๏  ราวว่ามันแสนนาน...  
ที่แว่วหวาน..ค่อยค่อยเลือนสู่หลับใหล
จนลิ้มลองความเหงาอย่างเข้าใจ 
และตราไว้จดจำเพียงลำพัง
๏  นานเท่าไหร่แล้วนะ...  
ที่ปฏิทินพลิกไปเป็นแผ่นหลัง
มีเพียงรอยขีดฆ่าที่คงยัง- 
เขียนไปทั้งทั่วแผ่นอย่างเปล่าดาย
...................................

๏  สิบเก้าตุลาคม...
เช้าหนึ่งที่สายลม..บ่มความหมาย  
หวนเอารอยจำหลักมาทักทาย     
ฉันระบาย..ดอกรัก..ผ่านรอยจัน