๏ หงส์ฟ้า

อัลมิตรา

..๏ หงส์เอยเจ้าอ่อนล้า.......ฤๅไฉน
จึงร่อนลงพงไพร..............ภาคพื้น
คงเผลอจิตหลงใหล...........แดนป่า
เยือนถิ่นดินชุ่มชื้น.............ดั่งให้ยลโฉม ๚
..๏ อึดอัดอันเนื่องด้วย.......อนิฏฐา-  รมณ์*ฤๅ
จึงจากภพเคหา.................เพริศแพร้ว
ฤๅจิตคิดปรารถนา............แดนสงบ
เห็นป่าดั่งเมืองแก้ว............หลบร้อนนอนดิน ๚
..๏ หงส์เอยหากอ่อนล้า.....โรยแรง
ขออย่าได้หวาดระแวง........เล่ห์ร้าย
จงซุกปีกออมแรง..............พักผ่อน
วันพรุ่งจึงแยกย้าย.............สู่ฟ้าดังเดิม ๚
..๏ ปราศแสงแห่งคบใต้.....ประทีปงาม
มีแต่เดือนดาววาม............กระจ่างฟ้า
ไร้เสียงดุริยางค์นิยาม.......เพลงเสนาะ
มีหริ่งเรไรร้า*...................กล่อมให้คลายเหงา ๚
..๏ เผือกมันผลไม้ป่า........มากมี
หวังเพื่อความดุษฎี............แห่งเจ้า
หงส์ฟ้าเพริศโสภี..............คงสุข-  เกษมนา
ปรารถนาดีจึงเฝ้า.............ชุบเลี้ยงดูแล ๚
..๏ ยามเมื่อสุริเยศเยื้อง.....เยือนมหรรณพ์
กวีที่เคยปลอบขวัญ...........กล่อมใกล้
มวลพฤกษ์มากสรพัน........เลือนจาก  หทัยแฮ 
ผลหมากหลากลูกไม้.........หมดสิ้นโอชา ๚
..๏ สำเนียงเสียงแห่งเจ้า.....หงส์งาม
เคยพร่ำเพรียกไถ่ถาม.........หยอกเย้า
กาลผันผ่านย่ำยาม..............ยังแว่ว- หวานนอ
ฤๅแค่ความโศกเศร้า...........หลอกให้ละเมอหา ๚
..๏ หงส์เอยเคยอยู่ฟ้า.........เมืองแมน
เลยหน่ายพฤกษ์พรมแดน...เยี่ยงนี้
ฤๅดูหมิ่นถิ่นแคลน.............สกุลต่ำ
มากเรี่ยวแรงจึ่งลี้...............หลีกเร้นโดยพลัน ๚
..๏ ยามจากหากฝากถ้อย.....คำลา-  หนึ่งเอย
คงมิคร่ำครวญพา................อกไข้
เพียงคำกล่าวสนทนา..........ยากยิ่ง  แลฤา
บินผ่านยังเมินได้................บ่ายหน้าเบือนหนี ๚
..๏ ผิดแผกแตกต่างชั้น-.....สกุลพงศ์
กามิควรคู่หงส์...................แน่แท้
เพียงจิตคิดลุ่มหลง............จักหม่น-  หมองเฮย
กาคู่กาควรแล้...................อย่าได้หมายหงส์  ๚ะ๛
                                 
                 
.