แสงดาวเดือน เลื่อมพราย ประกายแสง ประชันแข่ง ดังประทีป เรียงเป็นสาย ค่ำคืนนี้ ตัวฉัน ช่างเดียวดาย คนที่หมาย กลับกลาย ไม่หวนคืน ดวงดาวเอ๋ย เจ้าเคย เหงาบ้างไหม จำร้างไกล เหห่าง ยากทนฝืน เขาจากไป กายสะท้าน ล้มทั้งยืน ช่างหยิบยื่น ความเจ็บ แปลบข้างใน ใคร่อยากถาม เขาคนนั้น ที่เคยรัก มอบใจภัก- ดีให้ ไม่หวั่นไหว แล้วเขากลับ ตัดรอน รานน้ำใจ แทบละลาย ยามเขาบอก เราเลิกกัน ไม่หวลคิด ถึงอดีต ที่แสนหวาน สุขมิปาน ใดเทียบ เธอกับฉัน มาบัดนี้ แปรไป อย่างไรกัน ตัวฉันนั้น ให้ฉงน สนเท่ห์นัย ฉันไม่สวย ฉันไม่รวย ไม่อ่อนหวาน ไม่ชำนาญ เชิงรัก หรือไฉน ใครก็ได้ ตอบฉันที ด้วยเหตุใด รักนี้ไซร้ ใยจำต้อง เศร้าโศกตรม แสงดาวเดือน เลื่อนลับ ดับลงแล้ว ต้องคลาดแคล้ว จากลา พาขื่นขม ขอให้เขา โชคดี มีคู่ชม ให้สุขสม ด้วยรัก และหวังดี ******** ชีวินมธุรา
19 กันยายน 2550 22:29 น. - comment id 756464
แพรว่า ฟ้าคงเปิดโอกาสให้คุน เจอคนที่ดีกว่า และ รักแท้จริงละม้างค่ะ แต่คุนแต่งกลอนได้เก่งมาก ๆ คำสวย จริงๆ อยากแต่งได้แบบนี้บ้างจังเยยย
20 กันยายน 2550 05:59 น. - comment id 756513
ชอบมากครับตรงใจดี
20 กันยายน 2550 10:39 น. - comment id 756622
ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ เมือเขาคิดว่าจากไปแล้วทำให้เขามีความสุข มากกว่าจะมีเรา..ก้อควรยินดีกับเขา ให้เขาพบกับความสุขที่จีรัง
20 กันยายน 2550 16:32 น. - comment id 756893
แวะเอาดอกไม้และกำลังใจมาส่งค่ะ
7 ตุลาคม 2550 08:23 น. - comment id 766513
สวัสดีค่ะ ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ คุณอิบิสึ ดีใจค่ะ ที่ชอบ คุณ โซแน๊ค ใช่แล้วค่ะ ควรยินดีด้วย แม้เราจะเจ็บปวด คุณ ไหมไทย ดอกไม้สวยค่ะ คุณ โคลอน ขอบคุณทุกท่านที่แวะมานะคะ ทานกาแฟกันก่อนนะคะ รักษาสุขภาพกันทุกคนนะคะ