ฟ้า...ค่อยๆคลี่ม่านตระการ เปิดรับสายแสงแรกสราญ รับอรุณรุ่ง..อีกวันและอีกวัน ดวงดอกไม้ละออทั้งโลกหล้า ก็ต่างพากันคลี่รอรับดวงดอกแดดอ่อนๆอุ่นๆ ให้ไล้ละมุนหยาดน้ำฝนหยดน้ำค้าง พร่างระเหยหายวับไปกับพรายสุริยา แล้ว.. ต่างพากันแย้มเผยอกลีบเกสรแสนหวาน บานรอมวลหมู่ภู่ผึ้งภุมรินทร์ มาตอมบิน..ตามติดชิดเชย..ชม.. สายธารา... ยังระรินไหลพร่างพรม ในป่าใหญ่พฤกษ์ไพรกว้าง จาก..เทือกภูสู่แดนดินที่ราบลุ่ม ฝากความกลุ้มระทึก ให้นอนหลับไม่ลึกไม่เต็มตื่น ด้วยกลัวภัยจากสายน้ำป่า ที่นับวันจะแล้งไร้น้ำใจ ต่างพากันพร้อมพลีไหลเชี่ยวกราก มาฝากมาสอนบทเรียนสัจจธรรม.. มวลมนุษย์ไม่รู้รักษ์ พึ่งพาพิงพิงอิงเอื้อโอบซึ่งกันและกัน ไม่สมานฉันท์สามัคคี ดีแต่ทำลายล้าง อ้างต่างชาติ ศาสนา วัฒนธรรมประเพณี ซึ่งแท้ที่จริงแล้วไซร้.. เหนือกว่าสิ่งใดในโลกาภิวัฒน์นี้ คือความยิ่งใหญ่แห่งธรรม ธรรมชาติ ที่นำความบริสุทธิ์ สว่างสะอาดสงบ มาพบ..มาสู่ขวัญปันดี.. มาพลีให้ทุกดวงชีวีได้ชื่นชมโลกลดโศกตรม ให้ธาตุ ดินน้ำลมไฟ ยังคงผสานผสมเพาะบ่ม สอดประสาน ประทานเมตตาแด่สรรพชีวาชีวิต ให้ยังคงสถิตทอด ดำรงอยู่รอดมาอย่างนานช้า อย่างกรุณาปราณี อย่างมิ่งมิตรที่หยิบยื่นไมตรี อย่างที่แสนสัตย์ซื่อถือมั่นเป็นภารกิจหน้าที่ ดั่งดวงตะวันนี้ ที่ยังมิเคยหนีหาย ดั่งลมที่ยังร่ายพัดโบกไหว ดั่งดาวไสวเดือนพรายในราตรี ดั่งสายน้ำรักนิรันดร์ในฤดีที่ยังคงไหลล่อง ดั่งพระแม่ธรณีทองที่ยังคงทอดนิ่งหนักแน่นให้เหยียบย่ำ ให้ได้หว่านเพาะพืชพรรณอุดมสมบูรณ์ พูนเพิ่มพลังแห่งรักพลังลมหายใจ ที่จักพาให้โลกหมุนไป หมุนไป หวังให้ทุกดวงใจนับพันล้านได้ตระหนัก รู้สรรสร้างฝันดีรู้พลีคืนกลับกตเวทิตาต่อฟ้าดิน ต่อแผ่นดินแม่มาตุภูมิ รู้ภาคภูมิใจ รู้ปันแบ่งหยาดน้ำใจรัก รู้ค่าความภักดีต่อโลกรู้ลดโศกแล้งไร้ หมายสร้าง... สงบสันติสุขให้หมดทุกข์โพยภัยไปทุกหย่อมหญ้า หากทว่า... กี่ครั้งคราวกี่หนาวเหน็บกี่หมื่นทุกข์ที่บุกโหมโถมถา พวกมนุษย์ใต้หล้า ก็ยังต่างพากันไร้สิ้นจิตสำนึก ไม่รู้สึกถึงพลังธรรม ธรรมดา ที่ฟ้าดินเมตตาประทาน ยังประมาทหาญหัก ยังไม่รู้รักษ์ ..รู้ทะนุถนอมดูแล รู้เพียงแค่เห็นแก่ตัวทำลาย ราวหมายให้การเกิดดับนับอนันต์นี้ถึงที่สุดกระนั้น.. แลฝัน...ใดไหนเล่า.. จะวิปโยคโศกสะเทือนเท่า เมื่อวันหนึ่ง... มวลมนุษย์จะตรึงตรมด้วยหยาดน้ำตา เสมือนค่าคำทำนาย.. ที่ว่า... โลกหล้าที่แสนหมดจดงดงามนี้ จักถึงกาล..สิ้นไร้ซึ่งแสงตะวัน... ไปตราบชั่วนิจนิรันดร...!
พุด 12 ก.ย. 2550 12:57 น. - ID 107037 
976
3
0
12 กันยายน 2550 13:56 น. - comment id 752855
สวัสดีค่ะพี่พุด บัวลืมตาตื่นขึ้นมาทุกเช้า ใจของบัวจะนึกอยู่เสมอ ว่าขออย่าให้บัวได้รับข่าวอะไรที่ร้ายๆ ต่อประเทศของเราอีกเลย บัวพยายามที่จะไม่ฟังข่าวอะไรอีกแล้ว เพราะบัวรับรู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า ไม่เคยมีข่าวอะไรที่จะสร้างสรรค์โลกนี้อีกแล้ว ทุกภาคทุกที่มีแต่เรื่องต้องแก้ไขทั้งนั้น มันคงจะยากมากที่เราต้องการให้ผืนแผนดินไทยและคนในชาติกลับไปเหมือนสมัยที่ผ่านมา อย่างน้อยบัวก็รับรู้ว่าตอนรุ่นปู่ยาตายาย สังคนตอนบ้านเมืองตอนนั้นไม่ร้อนระอุเท่าตอนนี้เลยนะค่ะ นะตอนนี้ความร้อนลุ่มของคนในชาติ มีแต่ปัญหา สมัยก่อนเก่าเรารับรู้ว่าศัตรูเรา คือใครเราสามารถที่จะแก้ไขช่วยเหลือทางไหนได้ แต่พอมาตอนนี้คนที่เป็นศัตรูของเรา ก็ยืนยิ้มทักทายกับเรานั้นเอง พี่พุดเราจะช่วยเหลือประเทศกันอย่างไรดีค่ะนี้ สิ่งที่เราทำได้ดีนะตอนนี้และช่วยเหลือประเทศได้ ก็คือไม่เป็นคนสร้างปัญหาเพิ่ม เท่านั้น เราก็คงช่วยกันได้มากแล้วนะค่ะพี่พุด บัวขอให้พี่พุดมีสุขภาพที่ดีและแข็งแรงค่ะ
12 กันยายน 2550 15:24 น. - comment id 752935
เปิดยากหน่อยนะครับเพราะถาพเยอะ แต่ก็พยายามเข้ามาจนได้ เข้ามาอ่านความรู้สึกของพุด
12 กันยายน 2550 15:24 น. - comment id 752936
เยี่ยมมากค่ะ ปรกบมือให้.......เก่งจัง ว่างๆมาคุยในเอ็มนะคะpelprimjai_7975@hotmail.com
13 กันยายน 2550 12:22 น. - comment id 753289
ขอให้แน่นหนักทุกวันเวลาครับ
13 กันยายน 2550 13:25 น. - comment id 753334
รู้สึกเศร้า... หวั่นไหวอารมณ์... พี่พุดสบายดีนะคะรักษาสุขภาพนะคะ
14 กันยายน 2550 07:48 น. - comment id 753752
พี่พุด............................................. คิดเถิงจังค่ะ สบายดีนะคะ แวะมาสวัสดีตอนเช้าๆคร่าาาาา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
