หน้าส่วนตัว
เสียงซ่าซู่ดังอยู่บ่ซา
และน้ำทางเหนือก็ไหลมาทดแทน บ สร่าง
รินรินแล้วเร่งไหล
ธารนี้ไปถึงไหนใครเห็นบ้าง
ชุ่มชื่นชื้นดีนัก
อยากหลบแดดนั่งพักระหว่างทาง
แต่ บ่นานคงต้องไป
เหมือนสายน้ำที่ไหลลงลุ่มล่าง
มาเพื่อจะเอื้อเย็น
รินรดแถมอาจเป็นสื่อกลาง
นำพาทั้งรองรับ
ทั้งการเกิดการดับ แล้วปล่อยวาง
นั่นแหละหนอชีวิต
เห็นธารน้ำก็ได้คิด ด้วยใจกลางกลาง
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 2 ก.ย. 2550 20:15 น. - ID 106673 
1217
12
0
2 กันยายน 2550 20:39 น. - comment id 748005
มาขอนั่งที่ริมสายธารนี้สักคนหนึ่งค่ะ..
2 กันยายน 2550 20:42 น. - comment id 748009
ภาพน่ากลัวจัง ทักทายคุณWhite rosesนะครับ ผมเพิ่งนึกอยากเขียนอะไรอีกบ้าง หลังจากที่หยุดไปนานเหมือนกัน
2 กันยายน 2550 21:36 น. - comment id 748039
จ๊ะเอ๋ คุณก่อพงษ์ .. ซำบายดีบ่ อัลมิตราเห็นลำนำของคุณ ก็ทำให้นึกอยากจะเขียนต่อถ้อยสักหน่อย แต่พอเลื่อนมาด้านล่าง เจอภาพของคุณกุหลาบขาว ... ใจเต้นตึกตั่กทันที ภาพไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย ไหง๋คุณก่อพงษ์บอกว่าน่ากลัวไปได้ รึว่า .. กลัวใจตัวเอง .. ฮา นี่ขนาดผ้าไม่ได้เปียกน้ำนะยังบางซะขนาดนั้น ฮา.. ชอบมาก ๆ ถูกใจมาก ๆ ตรงที่สร้อยสุดท้ายนะคะ นั่นแหละหนอชีวิต .. เห็นธารน้ำก็ได้คิด .. ด้วยใจกลาง ๆ
2 กันยายน 2550 21:37 น. - comment id 748040
สายธารไหลบ่อคืนกลับ แผ่นดินรับอุ้มเก็บล้นปรี่ สายน้ำคงไหลล้นทบทวี บางแห่งทีมีน้ำมากดินทลาย สายน้ำบางแห่งที่แห้งเหือดก้อทำให้ชุ่มฉ่ำ บางแห่งน้ำมากไปก้อทำให้เกิดปัญหา
2 กันยายน 2550 22:43 น. - comment id 748094
ชีวิตเรา...คล้ายดั่งสายธาร...ปรับใจให้เป็นกลาง...ปล่อย..และวาง...จะมีความสุขมากค่ะ.. มาชื่นชมผลงานด้วยใจจริงค่ะ...
3 กันยายน 2550 05:14 น. - comment id 748144
แวะมาชื่นชมค่ะ
3 กันยายน 2550 06:09 น. - comment id 748153
อรุณสวัสดิ์ครับคุณอัลมิตรา
ผมสบายดีครับ เพิ่งเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ครับ จากที่ต้องเดินทางไปกลับวันละ 120 กิโลเมตร ก็มาเหลือแค่ 0.5 กิโล ใกล้บ้านมากขึ้น ชีวิตสะดวกขึ้นมากครับ และนับแต่นี้ผมคงได้ทำสิ่งที่อยากทำอีกเยอะแยะ
คิดถึงคุณอัลมิตรานะครับ
นาน ๆ ผมจึงได้แวะเข้ามา อ่านแล้วก็ออกไปไม่ได้ทักทาย ที่ผ่านมาราวเดือนนึงเป็นช่วงที่ผมไม่อยากเขียนอะไรเลย เมื่อคืนนึกทบทวนชีวิต ถึงธารน้ำแห่งหนึ่งที่ผมมีโอกาสได้ไปพบเมื่อวันเสาร์ ผมไปกับลูก ถามลูกว่าน้ำนี้ไหลมาจากไหน ทำไมจึงไหลมาอยู่เรื่อย น้ำนี้เย็นหรือร้อน ทำไมบางยามจึงขุ่นและบางยามจึงใส น้ำที่ตกจากฟ้าขุ่นหรือใส น้ำนี้จะหยุดไหลได้หรือไม่ ลูกตอบ และผมก็ตอบตัวเองด้วย วันนั้นผมรู้สึกสบายใจมาก ต่อเนื่องมาถึงวันนี้ด้วย ความจริงเราทำงานดายหญ้าทั้งวัน ช่วงหลังเที่ยงได้แวะไปที่น้ำตก พักใจหลายนาที เห็นธารน้ำแล้วก็ได้นึกถึงข้อธรรมะ เย็นหัวใจ ขับรถกลับจากทำงานที่สวนป่า ผมยังทำงานต่อที่บ้านได้อีกหลายชั่วโมงด้วยความเพลิดเพลิน
ผมรู้สึกว่าชีวิตของเราเลือกที่จะทุกข์หรือสุข ได้เองครับ
อยากส่งยิ้มมาให้คุณอัลมิตรานะครับ
:)
3 กันยายน 2550 06:19 น. - comment id 748154
อืม.. ลืมพูดเรื่องภาพที่คุณWhite roseโพสต์ไว้ไป ลูกมายืนดูอยู่ข้างหลังด้วยครับตอนที่ผม คลิกเข้ามาอ่าน เขาก็บอกว่ารูปนี้โป๊ ผมพูดกับลูกว่าน่ากลัว ไม่ได้คิดอย่างนั้น อย่างที่ลูกว่า ตรงไหนที่ว่าน่ากลัว ผมเห็นกิ่งไม้ดำ ๆ พระจันทร์กลม ๆแบบนั้น ทำให้นึกถึงผีนางไม้ ตามความนึกคิดที่ผู้ใหญ่เล่าให้น่ากลัว ผมกลัวหัวใจตัวเองไหม เวลานั้นไม่ได้นึก หัวใจของคนเรานี่บางทีก็น่ากลัวครับ คือคุมได้ยาก แต่ผมก็ฝึกอยู่ทุกวัน เล่นกับความสุขความทุกข์ของจิตจนสนุก ธรรมชาติของเขาเป็นอย่างนั้นแหละครับ เปลี่ยนตลอด เข้าใจก็สบายใจ
3 กันยายน 2550 06:23 น. - comment id 748155
ทักทายคุณไยไหม คุณราชิกาและคุณแก้วรัดเกล้าด้วยนะครับ ขอบคุณในมิตรภาพไมตรีที่มีต่อกันนะครับ ขอได้รับไมตรีอันจริงใจจากผมด้วย :)
3 กันยายน 2550 06:25 น. - comment id 748156
ขอโทษคุณไหมไทย มิตรใหม่ด้วยครับผมเอ่ยชื่อคุณไหมไทยผิดไป
3 กันยายน 2550 06:36 น. - comment id 748157
เรนอรุณสวัสดิ์คุณก่อพงษ์นะคะ.... กี้เรนอ่านที่คุณคอมเม้นท์ทำให้เรนคิดถึงพ่อ..ด้วยดิคะ.. พ่อของเรนเก๊าะเป็นเหมือนคุณ .. ..พ่อจะตอบเรนทุกๆคำถามที่เรนถามพ่อ.. ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทุกคนหัวเราะ..ขำ ทุกคำถามและคำตอบของเรน ..พ่อจะให้ความสำคัญที่สุด.. ในบางครั้งมีบ้างที่พ่อขอติดเรนไว้ก่อน .. ต้นไม้และสวนป่าของพ่อ เรนเก๊าะเคยทำร่วมกับพ่อ .. บ้านหลังเล็กของเจ้าบุ้ง.. ดอกเดซี่ที่ชอบทักทายเรน .. ตอนนี้เรนเก๊าะกำลังมอง ..สวนป่าของพ่อ ..ต้นไม้ใหญ่ ที่เรนและพ่อชอบนั่งถกปัญหากัน.. สัมผัสอ่อนโยนที่เรนได้รับจากมือของพ่อ.. เรนยังคงจดจำทุกอย่างได้ด้วยดิคะ.. ตอนที่เรนหวั่นกลัวในสิ่งที่เรนต้องหัดเรียนรู้.. เรนกลัวมาก.. แต่คำพูดของพ่อ เก๊าะยังคงทำให้เรนรู้สึกปลอดภัย.. เรนรักพ่อ.. และเรนเก๊าะชอบที่จะอ่านสิ่งที่พ่อเขียนด้วยนะคะ.. ตอนนี้เรนอิจฉาน้องๆเค้า.. เรนฝากหอมแก้มเค้าด้วยนะคะ.. เรนเชื่อนะคะว่าน้องๆเค้าต้องเป็นเด็กดี..ของคุณพ่อและคุณแม่..
3 กันยายน 2550 07:27 น. - comment id 748164
ต้นน้ำ ลำธาร อ่านแล้วใจชื่นบานนะคะและก็จริงนะคะที่ สายน้ำก็เหมือนกับชีวิตที่ไม่อาจไหลย้อนกลับได้...ไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะพบเจออะไร...ปลายทางจริงๆอยู่ที่ไหน...
3 กันยายน 2550 11:57 น. - comment id 748289
ไหลไปที่แห้งแล้ง ขจัดแหล่งระเหือดแหง เป็นทุนพลังแรง เพิ่มเติมแต่งวิบูลย์พูน
3 กันยายน 2550 14:02 น. - comment id 748389
......ตั๊บแก คุณก่อพงษ์ หายไปนานเลยน๊า ฉางน้อยเลยไม่มีเพื่อนคุยเลยค่ะ เหงาปาก 555555กลับมาคราวนี้ จะหายไปอีกนานไหมคะเนี่ย แฮ แฮ่...
3 กันยายน 2550 15:30 น. - comment id 748430
:) อ่านแล้วเหมือนเพลงเรืออะไรสักอย่างน่ะค่ะ
3 กันยายน 2550 21:33 น. - comment id 748602
ธรรมชาติรอบตัวเรา เป็นครูสอนสัจธรรมในชีวิตให้กับมนุษย์ ได้ดีอย่างยิ่งยวดครับ แวะมาชื่นชมผลงานนะครับ
14 ตุลาคม 2550 13:38 น. - comment id 770865
ติดตามมาอ่านครับ..
6 พฤศจิกายน 2550 16:46 น. - comment id 783874
สวัสดีครับมิตรของผมทุกท่าน คุณเรน คุณโคลอน คุณอัสสุ คุณฉางน้อย คุณกุ้งหนามแดง คุณวิจิตรวาทะลักษณ์ และแตงโม ผมไม่ได้เขียนอะไรนานมากเหมือนกัน จำได้ว่าเขียนครั้งสุดท้ายเป็นการเขียนจดหมายไปยังบรรณาธิการนิตยสารall เล่าเรื่องนิตยสารนั้นในร้าน7-11กับกาแฟ เย็นที่แถมพร้อมหนังสือกับงานเขียนในคอลัมน์ของหนังสือนั้น อากาศที่หนาวเย็นทำให้ผมนิ่งคิดอะไรเงียบอี อีกครั้ง ช่วงที่ผ่านมาผมใช้เวลาว่างยามเย็นส่วนใหญ่ไปกับการเล่นเพลงด้วยกีตาร์และคีย์บอร์ด กับสวดมนต์แล้วนั่งสมาธินานๆ วันหนึ่งผมอาจจะเขียนเรื่องแรงกระเพื่อม เล็ก ๆ ในรูปเรื่องสั้น ตัวเอกเป็นคนรวยออกบวชครับ ผมเริ่มไว้สี่ห้าบรรทัดแล้ว-ฮา สวัสดีฤดูหนาวนะครับ ด้วยมิตรภาพครับผม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
