ป่าอีสาน

ดาวระดา

ป่าอีสานเมื่อกาลกันยามาส			
งามระดาษดื่นตื่นใจในไพรเขียว
หมู่แมกไม้ไพรพนาน่าชมเชียว		
เหล่ากระเจียวเจ้าผลิดอกออกสีงาม
เจ้าแมลงทับจับแสงสุริยา			
ดังเทวาแต่งมาน่าเกรงขาม
สีเข้มเขียวเหลือบทองส่องฟ้าคราม		
หมดคำถามหากใครได้มายล
สมอไทยพันธุ์ดกกระบกด้วย			
ต่างก็ช่วยป่าพรรณนั้นมีมนต์
ด้วยชอุ่มชุ่มชื่นรื่นกมล			
ป่าจึงดลดวงใจใฝ่ฝันหา
ป่าอีสานเมื่อกาลกันยามาส			
รุกขาชาติช่างงามล้นจนเหลือตา
งามเกินกว่าที่ถ้อยคำพรรณนา		
อีกคุณค่ายังหลายหลากมลากมี
ดอกไม้ป่าหลากพันธุ์บานสะพรั่ง		
ภมรคลั่งดื่มน้ำหวานกันสุขี
ดื่มให้อิ่มชิมให้พอแล้วจรลี			
รอเป็นปีกว่าจะเผยให้เชยชม
ด้วยอีสานในกาลอื่นไม่ชื่นนัก			
ต่างรู้จักถึงความแล้งแห้งสะสม
เป็นรอยแยกแตกระแหงทั่วพื้นพรหม		
ขาดอุดมไปแค่หยิบพริบตาเดียว
ป่าอีสานหมดงามยามฝนหมด			
แสนรันทดหดใจในไพรเขียว
อีกหลายเดือนกว่าฝนด้นทางเทียว		
ป่าก็เหี่ยวคนก็หดสลดใจ
ตรองอีกทีนี่คือสัจธรรมโลก			
ต้องมีโศกสุขเศร้าเคล้ากันไป
มีเกิดและดับสลับกันอย่าสงสัย		
ต้องทำใจยอมรับความผันแปร