จากวันวาน ของพ่อ

อารีณา

วันเอ๋ยวันวานหนอ                     จะรีรออยู่ไรเล่า
พร้องเพรียกสำเหนียกเบา          ก็ท้อเหงา เศร้าเซื่องซึม
กาลก่อน กู่ไม่กลับ                       ความศร้ารับ หวลคำนึง
เยียบเย็นยะเยือกถึง                    กาลครั้งหนึ่ง ซึ่งเคยมี
รักแรกรักลูกลูก                        เจัาบุญปลูก ของพ่อเอ๋ย
ลงแรงหล่อเลี้ยงเลย                  เคียงเขนย แต่ก่อนกาล
ฝนฟ้า คราครืนคร่าน              หนาวสะท้าน ห้วงดวงมาลย์
พ่อหรือ จะครั่นคร้าม             ฝ่าดงหนาม ยามเนาว์นาน
มือนี้โอบปกป้อง                    แม้เจ้าร้อง ด้วยหิวโหย
เกลี่ยเกล็ด น้ำตาโปรย            พ่อเริ่มโรย ด้วยอ่อนแรง
ยามนี้ พ่อเฒ่านัก                     ปลูกต้นรักไว้หนึ่งแปลง
ไร้หน่อ ไร้แขนง                   รักหนึ่งแปลง แห้งร้างรา
รักพ่อ เคยมอบเจ้า                 วันนี้เล่า รักนักหนา
ที่ให้ คือน้ำตา                        หลั่งพรางพร่า ระทดใจ
คืนนี้คืนสุดหนาว               น้ำตาดาว ร่วงหล่นใส่
ชายแก่ หนึ่งไร้ใคร              เหมือนขาดใจ ด้วยเดินเดียว
กี่ปี กี่เดือนลับ                   โลกหมุนกลับก่อกงเกวียน
รอรอ ลูกมาเวียน               อาจเยี่ยมเยียน พ่อสักครา
แผ่วแผ่ว กระซิบเรียก       สำเหนียกนี้ คุ้นหนักหนา
พี่จ๋า ถึงเวลา                    สู่ฟากฟ้า น้องมารับ