วาดวิมาน การสังวาส อันอาจเอื้อม กระพือเพื่อม ผ่านสถาน วิมานฝัน โทรศัพท์ เป็นสื่อผ่าน สานสัมพันธ์ กามกระสัน ผ่านเสียง สำเนียงใน กระเส่าซ่าน ซีดซ้าด สังวาสว่า จินตนา การกล่าว ดั่งเข้าใกล้ หื่นกระหาย หมายเช่น ดั่งเป็นไป โลกีย์ไฟ จึงไหม้ลาม กามอารมณ์ สำเนียงซ่าน ผ่านสาย หลายทีท่า หวังเพียงพา สู่สวรรค์ อันสุขสม จินตนาการ สมสู่ ลู่ผ่านลม มาเสพสม ปลายสาย ให้คลายกาม ฉันผิดไหม ผมผิดไหม ในการนี้ ก็ความสุข ฉันนี่ ที่อยากถาม หาทำให้ ใครเดือดร้อน ตอนก่อกาม มิได้ตาม ขืนใจ ใครสักคน เป็นความสุข ส่วนตัว ชั่วหรือเปล่า หรือมองเรา เหมือนโรคจิต คิดสับสน ไอ้คนนี้ อีคนไหน ไม่เหมือนคน มาเปรอปรน เสพกาม ตามเสียงกัน สังคมเปลี่ยน คนเปลี่ยน วนเวียนใหม่ หลากความคิด หลากวิสัย ไม่กีดกั้น เมื่อเซ็กส์เป็น ปัจจัยหลัก ยากจะกัน ให้ปิดกั้น อยู่เพียง บนเตียงนอน วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร) วันอังคารที่ 14 สิงหาคม 2550
14 สิงหาคม 2550 21:03 น. - comment id 738258
หุหุ อันนี้ไม่เม้นนะ... แต่แวะมาอ่านคะ..ดีคะ
14 สิงหาคม 2550 22:23 น. - comment id 738325
กลอนเพราะค่ะคุณหลวง %36
14 สิงหาคม 2550 22:40 น. - comment id 738345
บทกลอนไพเราะ..และสะท้อนให้เห็นภาพตามที่บรรยายจริง ๆ ค่ะ... ..อยากแต่งกลอนให้ได้สาระอย่างนี้น่ะค่ะ.. คอยแต่จะไร้สาระอยู่เรื่องเลยเนาะ... ต้องลองเปลี่ยนแนวเขียนดูมั่งแล้วค่ะ..
14 สิงหาคม 2550 23:39 น. - comment id 738401
องค์การยังมาปฏิเสธซะอีก..เฮ้ออออออ..
15 สิงหาคม 2550 08:51 น. - comment id 738485
มีความคิด อุดมการณ์น่านับถือ ทุกกลอนคือสื่อจากใจ ที่แรงกล้า ด้วยความคิด จินตนาการ และ ศัทรา งานมีค่า แฉสังคม ภัยใกล้ตัว ชื่นชมนะคะ
20 สิงหาคม 2550 16:52 น. - comment id 741289
คนเรานี้อาจมีที่พลาดผิด ด้วยลืมคิดบางครั้งจึงพลั้งเผลอ พึงระวังหาก “ผิดตน” ค้นไม่เจอ หลงเลิศเลอ “ข้าดีแท้” ตนแน่ใจ โทษผู้อื่นนั้นไซร้ใหญ่นักหนา ดุจผืนฟ้าพสุธาชลาศัย โทษของตนน้อยนิดมิผิดไป จึงเปรียบให้เบ็ดเสร็จเท่าเม็ดงา บาปผู้อื่นยิ่งใหญ่ใครก็รู้ ลืมตาดูเห็นพลันไม่ทันหา แต่บาปตนช่างเล็กเหลือคณา บดบังตาซ้อนไว้ใต้พื้นดิน การเพ่งโทษโจทก์ใครนั้นง่ายนัก แต่จะมักนำความตามติฉิน มองออกนอกก่อหมองมัวทั่วธานินทร์ เกิดราคินทุกข์แท้เป็นแน่นอน อันโทษตนนั้นยากรู้เพราะอยู่ลึก จึงต้องตรึกตรวจใจไม่ถ่ายถอน เพียรทำตามคำพระละนิวรณ์ เชิญชวนย้อนมองเข้าในให้ยิ่งเอย