ทวิวันทา

++ตังเม++

น้ำนมอุ่นหล่อเลี้ยงแต่เดียงสา
ครั้นหลับตา.. แม่ไกวเปลคอยเห่ขวัญ
คราลูกเจ็บ.. แม่ถนอมปลอบชีวัน
คราวลูกหวั่น.. แม่เคียงข้างมิห่างไกล
สองมือแม่..การุณค้ำจุนลูก
แม่ฝังปลูกความเป็นคนจนเติบใหญ่
ชี้ถูก-ผิด ขัดเกลาให้เข้าใจ
บ่มนิสัยให้เป็นเช่นคนดี
สองมือแม่...คู่นี้มีแต่ให้
เงินที่ใช้คือหยาดเหงื่อเจือศักดิ์ศรี
ลูกหมายมั่นก็ปั้นปลูกให้ลูกมี
เพื่อวันนี้ไม่น้อยหน้าไปกว่าใคร
สองมือแม่...หยาบกร้านมานานเนิ่น
แม่เผชิญความลำเค็ญกระเซ็นใส่
ตรำงานหนักลูกสบายก็คลายใจ
อีกเท่าไหร่พร้อมกล้ำกลืนสู้ฝืนทน
ลูกคนนี้อาจไม่ดีเท่าแม่คิด
ลูกทำผิดอยู่ร่ำไปในทุกหน
ทำแม่ขื่นกลืนกล้ำช้ำกมล
แม่ทุกข์ทนเท่าไหร่ไม่รับฟัง
ยามแม่เตือนทำปั้นปึ่งตึงใส่แม่
ไม่แยแสยังยโสทำโอหัง
แม่ชอบบ่นชอบพูดมากไม่อยากฟัง
ไม่เคยคิดว่าสอนสั่งเพราะหวังดี
ที่ลูกผิดพลั้งไปอย่าได้โกรธ
ลูกมากราบขอโทษในวันนี้
มาสำนึกถึงความผิดที่ลูกมี
มาบอกแม่ตรงนี้ "ลูกเสียใจ"
ลูกขอกราบขอบพระคุณแม่อีกครั้ง
ที่สอนสั่งลูกมาจนเติบใหญ่
ลูกสำนึกซึ้งซาบตราบทรวงใน
อยากบอกแม่จากใจ "รักแม่จัง"
ลูกอาจลืมรอยคำน้ำนมอุ่น
แต่บุญคุณจะเก็บกลืนให้ยืนหยั่ง
ในสายเลือด..ในหัวใจที่ไหวดัง
ตราบกระทั่งเป็นธุลี...มิมีเลือน