........หากได้ยินคำลาจากของฟากฟ้า พสุธาอย่างฉันไม่หวั่นไหว คงเก็บกลั้นกลืนน้ำตารักษาใจ คอยฝนใหม่กลบเกลื่อนช้ำให้ฉ่ำทรวง แต่มิได้ยินเสียงสำเนียงฟ้า พสุธาจึงคิดฝันอันใหญ่หลวง ว่าจะอยู่ใกล้ฟ้าใช่ว่าลวง ใจทั้งดวงให้ฟ้าว่าจะรอ .......เหมือนสายฟ้าฟาดลงตรงกลางอก น้ำตาตกอกฉันพลันอ่อนท้อ ฟ้าไม่จริงดั่งคำเคยพร่ำคลอ ใจเลยท้ออกเลยช้ำยามย่ำเดิน มาวันนี้พสุธาไร้ค่าแล้ว สิ้นเสียงแว่วของฟ้าคราห่างเหิน เจ็บปวดร้าวระบมก้มหน้าเดิน ร้าวเหลือเกินยามก้าวย่าง.....อ้างว้างใจ ทิพย์โนราห์ พันดาว.