เพียงแพรว

10 สิงหาคม 2550 07:08 น. - comment id 736401

เหนื่อยหนัก.....
อยากจะพิงพักที่ตักอุ่น
อยากได้คำปลอบจากปากคุณ
กับแววตาที่ละมุนทักทายใจ

อยากจะหลับซักตื่น
แล้วไปฟื้นที่โลกอันสดใส
มีความรักเท่านั้นในหัวใจ
ไม่มีใคร ไม่มีอะไรให้กังวล

นานเท่าไหร่แล้วนะ
ที่ฉันต้องพบปะกับความสับสน
อยู่ในโลกหมองมัวที่มืดมน
เดินไปมาอย่างวกวนเพียงลำพัง

จำเสียงน้ำไหลได้หรือเปล่า
จำเรื่องราวต่างๆจากคราวหลัง
จำฟ้าใสใสกับหมู่เมฆที่บดบัง
จำที่นั่งตรงนั้นได้ไหมเธอ

ในโลกความรักของเราสอง
เราเท่านั้นที่ครอบครองได้เสมอ
ยามนี้ฉันเหนื่อยมากจึงอยากเข้าไปเจอ
อยากซบหน้าแทบอกเธอ และพร่ำเพ้อความในใจ

ชบาแดงสีเหลือง

10 สิงหาคม 2550 07:29 น. - comment id 736417

 ปลื้มจัง คุณเพียงแพรว แต่งได้ซึ้งจังนิ

....โลกแห่งความรัก
ประหลาดนักช่างดลสุข
ยามยากระทมทุกข์
รักปลอบปลุกให้มีพลัง...

..แม้วันผันเวียน
ไม่เปลี่ยนเพียรหวัง
แจ่มใสประดุจดัง
หยาดปลั่งน้ำค้างริน...

น้องใหม่ ตัวดำ

10 สิงหาคม 2550 18:05 น. - comment id 736805

...โลกกว้างใหญ่ ใบนี้ มีความรัก
...มากมายนัก ให้ค้น ดั้นด้นหา
...จงเรียนรู้ ดูดีดี ในลีลา
...ต้องศึกษา จิตใจ ให้แน่นอน...

...อย่ารีบร้อน ก่อนวัย ไม่เหมาะสม
...รู้อารมย์ ข่มจิต คิดสังหรณ์
...หากรักเป็น เย็นใจ ไม่ร้าวรอน
...มิต้องจร ลาจาก พลัดพรากกัน...

...สวัสดีครับพี่ชบาแดงสีเหลือง...ผมตามเข้ามาอ่านกลอนครับ...เลยขอแสดงความคิดเห็นเป็นกลอนฝากไว้สองบทครับ...

nothing

18 สิงหาคม 2550 23:45 น. - comment id 740173

ชบาแดงสีเหลือง

29 สิงหาคม 2550 22:46 น. - comment id 746149

 ขอบคุณน้องใหม่ตัวดำ และคุณน๊อตติ้งค่ะ ที่แวะมาเยี่ยมเยือนกัน...