....ห่วง

"ห่วง"
...บุหลันทรงกลดหมดหมู่เมฆ
การเวกร่ำร้องระงมสวรรค์
เพ็ญแขแผ่ผายพรายพรรณ
แสงจันทร์จับหยาดน้ำค้างพราว
ราตรีผลิบานตระการกลิ่น
หอมระบิลผินชมเฉกฉมสาว
ซบใต้ร่มลั่นทมชมดาว
ส่องอะคร้าวคู่จันทร์อันอำไพ
น้ำค้างเย็นดั่งต้องละอองฝน
นภดลเจิดจ้าอ่าไสว
รำลึกถึงคืนนั้นทันใด
เสียวซ่านทรวงในไปมา
แนบน้องตระกองกอดสอดแนบ
อิงแอบรักเล่ห์เสน่หา
คะนึงถึงพุ่มพวงสรวงสุดา
พิมานนั้นน้องยาเจ้าพาไป
โกสุมสร้อยห้อยย้อยระย้าดอก
ล้อระลอกหมอกขาวหนาวไฉน
สุคนธาพวงผกาสุมาลัย
มิซ่านใจกว่าแม่แท้เอย
หอมกลิ่นมาลาการะเกด
คราเทวษพี่ยาอุราเฉลย
ร้างรมย์ชมชิมลิ้มเลย
กรรมเอ๋ยปางใดหนอได้ทำ
กระโต้งโห่งยูงแว่วแนวป่า
บอกเวลาจวนสางร้างค่ำ
ยามราตรีงามงดน่าจดจำ
ขอลาร่ำฉ่ำใจไปบัดนี้
โอ้อุษาแล้วหนอขอลาล่วง
สุริยาทาบห้วงโพยมศรี
มิลืมร้างห่างสิ้นกลิ่นราตรี
ยามบุหลันพลันมีพี่จะมา ฯ
(ว.วาทกร พส.)
(๒๓.๐๕ น. อาทิตย์ อาสาฬหปุรณมี กรกฎาคม ๒๕๕๐)