แว่วเสียงซึง

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

ติ่ง....ติง..ติ๊ง......ตะลิง...ติ๊ง......ติ่ง......ติง.....ตริ๊ง......
บาดลึกจริงเสียงนี้หวนอาวรณ์หา
แว่วซึงดีดกรีดใจเจ็บทุกคราวครา
ระลึกหน้าถึงดวงใจชายคนเมือง
เคยดีดอ้อนตระกองแนบแอบเคียงข้าง
อีกเจือจางเอื้อนเอ่ยคำดั่งจากเหมือง
ขุดคำรักกระซิบถ้อยให้คนเมือง
แม่ดาวเรืองเมืองฟ้าจงโปรดจำ
"อันปี้จายจะบ่ยะให้เสียใจ
กำสัตย์ใดที่ให้ไว้ตุกตุกก๋ำ
ดังจารึกลงศิลาตุกถ้อยกำ
แลจักย้ำบนใจเจ้าทุกโมงยาม"
แต่ก็นะน้ำคำจางต่างถิ่น
ยังไม่สิ้นกลิ่นรักก็ผลีผลาม
หันเหใจให้สาวอื่นจิตติดตาม
แล้วถ้อยความเคยให้ไว้คืออะไร
สาวเมืองกรุงไม่เคยทำให้เสียใจ
แต่คนไกลเอาคำสัตย์ไปไว้ไหน
ถ้อยคำพูดเสียงซึงดีดพอหมดไป
ราวกับไร้เหตุการณ์ควรจดจำ
ติ่ง....ติง..ติ๊ง......ตะลิง...ติ๊ง......ติ่ง......ติง.....ตริ๊ง......
  แว่วเสียงซึง
ใครหนอดีดซึง              ให้ข้าเจ้าซึ้งซ่าน ทรวงเอ๋ย
ก่อนนั้นพี่เคย                ดีดซึงสอนข้า เจ้าฮัก
ต่าง ฮู้ ใจ กัน                ทุกวันประจักษ์
พะเยาป่าสัก                   สลักเสียงซึงยังตรึงอุรา
แว่วซึงคร่ำครวญ             ให้ใจฮักข้าเศร้า จริงหนอ
ข้าเจ้ายังรอเฝ้าคอยฮักอ้าย    กลับมา
บ่ ฮู้ ใจ อ้าย ร้ายดังเขาว่า
เสียแรงคอยท่า      ข้าเจ้าฮักจริงยิ่งกว่าสิ่งใด
อ้าย เอย        บ่ห่อนเยือนฮักข้าเจ้า
อ้ายลืม พะเยาลำเนาพงไพร          ลืม ซึง ยังหวานซ่านซึ้งดวงใจ
เสียงซึงแว่วมาครั้งใด                 ให้ข้าเจ้าหลั่งน้ำตา
อ้ายเอยบ่มีใจฮัก                ข้าเจ้า แล้วหนอ
ลืมเหย้าลืมหอ             เฮือนฮักของอ้าย ห่อน มา
สิ้น ฮัก ข้า เจ้า          บ่เยือนเห็นหน้า
บ่ได้เห็นว่า          อ้ายพี่นี้มาฮักร่วมดีดซึง