ขอโทษที่ฉันตัดใจไม่ได้ เหมือนความหวั่นไหวมันเข้มแข็งเกินใจจะต่อต้าน ด้วยเพราะเหงา ฉันจึงรักสีเศร้าของน้ำตาล จึงเผลอให้รักกำเริบเสิบสาน ภายในใจ ไม่รู้ต้องทำอย่างไรต่อ ฝืนรักคงท้อ เพราะเธอก็ไม่หวั่นไหว หากเธอไม่ใช่คนสนิท ฉันคงไม่ปิดความนัย หรือเพราะรักออกแบบไม่ได้ดั่งที่ใครเขาว่ากัน ฉันจึงต้องเจ็บ เก็บแต่ความร้าว ในทุกขณะที่เธอก้าว ก็มองแต่ใคร ไม่ใช่ฉัน จะโกรธฉันก็ได้นะ แต่อยากให้เข้าใจกัน เผอิญเพิ่งพ้นจากความเหงาไม่กี่วัน พอเธอใกล้จึงไหวหวั่น...ไม่รู้ตัว ทำไงดีน๊า เผลอรักคนสนิทเข้าให้ ใจมันเกเรจังเลย ไม่รู้ว่าเขาจะเกลียดเรา เหม็นขี้หน้าเราไหม รักต้องห้ามทำพิษเต็มๆเลย แงๆ
27 กรกฎาคม 2550 13:01 น. - comment id 730655
ความรักเป้นดั่งดอกไม้งาม รักมีความหมายยิ่งนัก รักแท้แน่ประจักษ์ นั่นคือรักไร้พรมแดน
27 กรกฎาคม 2550 19:19 น. - comment id 730848
ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรไม่เป็นอะไร.เศร้านะคะ อารมณ์แบบนี้
29 กรกฎาคม 2550 11:54 น. - comment id 731232
เป็นกลอนที่อ่านแล้วนึกถึงตัวเองที่สุดครับเศร้ามากครับ
31 กรกฎาคม 2550 19:11 น. - comment id 731990
ความรักแบบนี้ก็อยู่ที่การห้ามใจของเรานั่นแหละ