** แท้จริงหรือ **

แก้วประเสริฐ

          **  แท้จริงหรือ  **
     มนุษย์เอ๋ยเจ้าเคยคิดถึงบ้างไหม
ว่าร่างกายเราไฉนถึงแปรผัน
จากวัยเด็กเปลี่ยนไปผู้ใหญ่พลัน
เหตุใดนั้นเปลี่ยนแปลงแสลงฤทัย
     แล้วก็แก่เจ็บไข้จนได้ปวด
ช่างร้าวรวดเร็วสั้นพลันสลาย
มัวแต่หลงมืนเมาเฝ้าเดียวดาย
ประดุจคล้ายเมฆบางที่จางจร
     คิดแต่เฝ้าปรุงแต่งแฝงเรือนร่าง
ให้งามสะพรั่งดุจดาวเฝ้าสลอน
เปลี่ยนแปรผันมิคิดจิตอาวรณ์
คิดจะซ่อนแต่งเติมเสริมกายา
     ใจถูกแบ่งแห่งปัญญาผลักไส
จิตผูกในเสียงรูปรสกลิ่นนาสา
สิ่งแวดล้อมผูกไว้อยู่ในสัญญา
คิดเพียงว่าตัวเราเฝ้าสวยงาม
     พอรูปเปลี่ยนเวียนไปสุดเศร้าสร้อย
ความหยดย้อยหมดไปให้เกรงขาม
เกิดโทสะคละคลุ้งพุ่งรวนลาม
เหตุมองข้ามเป็นจริงสิ่งในกาย
     รูปเรานั้นเกิดได้ในธาตุสี่
ไฟน้ำมีดินลมบ่มอาศัย
ช่วยยึดรั้งสร้างลงตรงหทัย
เกิดนามไซร้ใช้เรียกเปรียบสมมุติ
     กาลเวลาหมุนเวียนเพียรสึกหรอ
เคยเคล้าคลอหนีหายในที่สุด
แบ่งแยกดันมิสัมพันธ์กันยุด
ก็เลยฉุดหนีคลายกลายแปรผัน
     เกิดเป็นแก่เจ็บตายมลายหนอ
เหลือเพียงรอหายใจสลายนั่น
พอสิ้นสุดชีวันกระสันพลัน
ร่างกายนั้นคงไว้ในเวรกรรม.
     ***  แก้วประเสริฐ.  ***