แด่เรือไม้วัยเกษียณ

ฟ้าหยอกเอิน

ครูถูกเปรียบเทียบให้เป็นเช่นเรือจ้าง  ที่นำทางศิษย์ข้ามตามฝั่งฝัน
แม้อยู่ไกลเพียงไหนไม่ท้อทัน                 อุปสรรคที่ขวางกั้นไม่หวั่นเกรง
   เมื่ออยู่ในเรือจ้างกลางน้ำใหญ่              อุปสรรคที่มากมายมาข่มเหง
คลื่นและลมโหมแรงซัดพัดเรือเครง         จะปกป้องผองศิษย์เองอย่าเกรงภัย
   จะสอนสั่งเจ้าไว้ให้ใจกล้า                      สู้ปัญหาด้วยปัญญาอย่าหวั่นไหว
ครูสั่งสอนให้ศิษย์ฟังอย่างตั้งใจ                จงหมั่นเรียนเขียนอ่านไว้ไม่อับจน
   กาลเวลาแปรเปลี่ยนไม่เวียนกลับ        เรือจ้างไม้พายลับไม่สับสน
พาศิษย์ยามาฝั่งไซร้ในบัดดล                  ความสำเร็จท่วมท้นอยู่ในใจ
   สามสิบเก้านานปีที่มุ่งมั่น                       ความตั้งใจของครูนั้นไม่หวั่นไหว
แต่เรือเก่าที่จวนเจียนจึงจบไป                เรือลำใหม่ก็เทียบท่ามาแทนกัน
   ถึงเรือไม้กับฝีพายวัยเกษียณ               ที่พากเพียรส่งศิษย์ข้ามตามฝั่งฝัน
พาเรือน้อยคล้อยเคลื่อนผ่านเดือนวัน      จวบจนวันสิ้นสุดหยุดการพาย
   สามสิบเก้าขวบปีที่บรรจบ                      เรือต้องครบปลดระวางต้องห่างห่าย
วัยหกสิบที่ครบจบฝีพาย                           ถึงเป้าหมายที่ได้ดั่งตั้งใจวอน
   พระคุณไซร้หาสิ่งใดจะมาเปรียบ           จะมาเทียบกับความดีที่ครูสอน
ศิษย์ได้ดีเพราะมีครูผู้อาทร                      คำสั่งสอนศิษย์จะจำจนวันตาย
   ขออำนาจคุณพระศรีรัตนไตร                ช่วยคุ้มครองป้องภัยให้สลาย
ขอให้ครูสุขสันต์ในบั้นปลาย                     ขอให้ครูสุขกายสบายพลัน
   คงเหลือไว้เพียงสายลมที่เลยผ่าน          คงเหลือไว้เพียงตำนานที่ผ่านผัน
นามที่อยู่ครู........ ........                            นามอยู่ในใจศิษย์นั้นนิรันดร