ยามที่เราเหงาและเดียวดาย น่าใจหายที่ไม่มีใครเคียงข้าง ไม่อยากบอกว่ามันแสนอ้างว้าง ระหว่างทาง ที่ไม่มีคนรู้ใจ เคยแอบเช็ดน้ำตาที่ริมหมอน อกสะท้อนสะอื้นไห้อย่างหวั่นไหว สิ่งลางเลือนผ่านมาแล้วผ่านไป เรื่องช้ำใจก็เกิดขึ้น ตลอดมา... เคยนอนซุกหน้าทีอกแม่ ยามท้อแท้แม่เคยเข้ามาหา และอ้อมกอดที่ปลอบโยนจากมารดา สมปราถนาเหลือเกิน เมื่อวัยเยาว์ แต่ตอนนี้ทางสายนั้นฉันต้องสู้ แม้หดหู่ท้อถอยและโฉดเขลา ทางที่ฉัน นั้นคอยวิ่งดั่งตามเงา พร้อมกับเหงาที่ทักทายคล้ายเพื่อนตาย
4 กรกฎาคม 2550 09:05 น. - comment id 719510
อุ่นได ได ก็ไม่อุ่นเท่าอ้อมอกแม่ รักแม่กว่าใครเลยคะ
4 กรกฎาคม 2550 10:24 น. - comment id 719551
อุ่นค่ะทั้งอกแม่อ้อมกอดพ่อและคำพูดห่วงใยจากน้องและคนที่รัก
4 กรกฎาคม 2550 11:25 น. - comment id 719591
ดีใจนะคะ ที่แวะมา.. คุณผู้หญิงมือสอง คุณทะเลใจ.. กำลังเหงาๆ ดีนะค่ะ ที่มีเพื่อน ในยามนี้.อบอุ่นดีค่ะ .
4 กรกฎาคม 2550 17:07 น. - comment id 719818
ความเหงามันทำให้เรากลัวความเงียบนะคะ
4 กรกฎาคม 2550 19:21 น. - comment id 719890
ก็จริงนะคะ คุณโคลอน ว่าไปจริงๆ ความเงียบเนี่ยะ มันเป็นปริศนา ที่น่ากลัว..ถ้ามันเงียบเกินไป ทำนองแบบ เงียบวังเวงเน๊าะ...