รอยทรงจำยากเลือนคงเตือนอยู่ ครั้งความรักเคียงคู่คอยปลอบขวัญ อกเจ้าเอ๋ยเคยสุขทุกคืนวัน มาวันนี้เปลี่ยนผันหวั่นอาลัย คนกำลังลาจากยากยั้งหยุด อีกสิ้นแล้วแรงยุดยื้อฉุดไหว จะสั่งเสียรารั้งหรืออย่างไร เมื่อเลือกแล้วจากไกลจนใจลา ยอมจำใจจำนนจำทนทุกข์ ภาพความสุขหลอนใจเพ้อใฝ่หา กลายเพียงใครคนหนึ่งซึ่งคุ้นตา ยอมเจียนเจ็บจนกว่าจะชาชิน ทนท้อแท้, เหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า รอจนกว่าดวงใจเจ้าดับดิ้น ที่อยู่ได้ด้วยน้ำตาพร่างพรมจินต์ หากไม่เหลือแล้วคงสิ้นดวงวิญญาณ
กวีปกรณ์ 3 ก.ค. 2550 07:27 น. - ID 104386 
1916
4
0
3 กรกฎาคม 2550 09:27 น. - comment id 719019
มีรัก ย่อมมีทุกข์ เป็นธรรมดาโลก สาธุ เหมียวว
3 กรกฎาคม 2550 09:43 น. - comment id 719023
...สวัสดีคะคุณกวีปกรณ์.... ..รักมากก็ทุกข์มาก..คนเราถ้าตกอยู่ในวังวน ของความรักมีอยู่คืดมีรัก...มีสุข......มีทุกข์.
คนเราถ้าเกิดรักทุกข์ก็เกิดพร้อมกัน
......พิมจัง............
3 กรกฎาคม 2550 09:44 น. - comment id 719025
สิ่งที่เหลือ.คือความทรงจำ..
3 กรกฎาคม 2550 09:46 น. - comment id 719031
ที่เหลือคือประสบการณ์ที่รานร้าว กับเรื่องราวความหลังครั้งขื่นขม ........
3 กรกฎาคม 2550 10:54 น. - comment id 719076
สิ่งที่เหลือคือใจไหม้เป็นซาก คนรักจากพร้อมทำลายใจจนเฉา ธงปราชัยถูกชักขึ้นกลางใจเรา เหลือเพียงเงาคนตรมขมขื่นใจ.........
3 กรกฎาคม 2550 11:41 น. - comment id 719100
เป็นบทกลอนทีสวยงามมาก ๆ คะ ..........สิ่งที่เหลืออยู่ขอเป็นกำลังใจมอบให้สักคนนะคะ ความเจ็บไม่จำเป็นต้องลืม..ขอให้มีความสุขกับรัก ทุก ทุกยามนะคะ
3 กรกฎาคม 2550 11:50 น. - comment id 719110
หน้าส่วนตัว
. . . สิ่ ง ที่ เ ห ลื อ อ ยู่ . . .
รั บ รู้ แ ล ะ ท น ไ ห ว . . .
พ ร้ อ ม รั บ แ ล ะ ทำ ใ จ
กั บ ก า ร จ า ก ไ ป ข อ ง เ ธ อ . . .
3 กรกฎาคม 2550 13:48 น. - comment id 719199
สิ่งที่เหลืออยู่.......... เพียงแค่.....ความทรงจำ...... ยากที่จะลบเลือน......
3 กรกฎาคม 2550 14:20 น. - comment id 719207
ตอนจากไปใหม่ใหม่มันก็เจ็บ แต่พอสักพักมันก็จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น ... ถึง้ความรักจะจากไป ใช่ว่าจะทิ้งไว้เพียงความปวดร้าว เพราะหลังจากนั้นทุกข์ใจในเรื่องราว จะส่งเราก้าวเดินต่อด้วยความเข็มแข็งยิ่งกว่าเดิมเนอะ
3 กรกฎาคม 2550 23:40 น. - comment id 719411
รอยทรงจำย้ำเตือนเหมือนสลัก ที่ทิ่มปักหักใจเลือดไหลหลั่ง อกระทมขมอุราน้ำตากรัง ทุกข์ประดังฝังไว้ไม่ถ่ายเท จะร่ำร้องโศกากี่คราครั้ง ก็เหมือนดั่งดวงใจมิไขว้เขว ตัดไม่ขาดบาศก์บ่วงหน่วงจนเซ เพราะรักเร่หลอนหลอกซอกฤดี สักวันหนึ่งเมื่อถึงคราน้ำตาเหือด ที่ถูกเชือดคงแห้งหายคลายทุกข์ที่ จะลุกขึ้นยืนรับกับวจี เพราะยังมีลมหายใจให้หยัดยืน ดำน้ำไปปุดๆ เลยปราณรวี..หุหุ..สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายยามดึกดื่น...
4 กรกฎาคม 2550 02:14 น. - comment id 719425
อย่าเศร้า อย่าเศร้า อย่าเศร้านะค่ะ ฝ.ฝนจะเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณค่ะสำหรับเพราะๆๆกลอนๆๆซึ่งๆๆ
4 กรกฎาคม 2550 03:43 น. - comment id 719427
สิ่งที่เหลืออยู่คือ
4 กรกฎาคม 2550 17:25 น. - comment id 719833
สิ่งที่เหลืออยู่คือ...ลมหายใจ...ที่เป็นของเราไงเนาะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
