เสียใจแค่ไหนจึงจะพอ
ฝากรักฟากฟ้า
จะเหลือ...ใจ....สักกี่ใจ.....ไว้ให้แลก
เพราะ...ใจแหลก....สลายลง....ตรงคำนั้น
ใช้วาจา.....มาเชือดเฉือน....น้ำใจกัน
หัวใจ....ฉัน....จะมีเหลือ.....สักกี่ใจ
เพราะ...หัวใจ....เป็นเพียง.....ก้อนเนื้ออ่อน
จึงเจ็บร้อน...รู้เจ็บช้ำ....จำ....ฝังใจ
มาบอก...รัก....บอกฝาก.....แล้ว.....จากไป
บอก...ทำไม....รักทำไม....ถ้าไม่รัก
เมื่อเริ่มต้น....ห่วงใย.....ใจเหลือเกิน
อยากจะเดิน.....ร่วมทาง....ปกป้องปัก
ทั้งยืนยัน จริงจัง ดูแน่นหนัก
แล้วมาหัก.....หาญใจ....ไปอย่างนี้
คำอ่อนหวาน....อบอุ่น.....ละมุน....ใจ
มาหายไป....ไม่เหลือ....แม้.....หวังดี
ดู....เยาะเย้ย....เยื่อใย......ก็ไม่มี
พา.....ใจ.....หนี.....หัวใจ.....ไร้....อาวรณ์