กลอนบทนี้แต่งขึ้นเมื่อยามเบื่8อ แต่งขึ้นเพื่อระบายครายความเหงา นั้งโดดเดี่ยวเปล่าเปรียวมีเพียงเรา ที่นั้นเศร้าเล่น Game ไปวันๆ ยามคนอื่นเค้าคุยโทรศัพท์ เราก็กลับเล่นแต่ Game ไม่แปลผัน เล่นอยู่ได้เล่นทั้งวี่เล่นทั้งวัน เล่นแต่มันเล่นอยู่ได้วางไม่ลง ข้าวไม่ทานปลาไม่กินคิดแต่เล่น เล่นจนเย็นใครมาทักก็ไม่สน คิดหนทางการชนะที่แยบยล แต่แล้วคนของเราก็ตายเป็นเบือ