หน้าส่วนตัว
*** รำพึง ***
รำพึงแผ่วคำนึงเมื่อตรึงคิด
ผ่านชีวิตวัยชรายากหาไหน
มิแก่นสารวนเวียนที่เพียรไป
ทั้งวิไลซบเซาบรรเทาตรอง
สิ่งล้มลุกคลุกหงายเกิดสำนึก
มาตรองตรึกดั่งครูรู้ทั้งผอง
เป็นวิชาชีวิตมิผิดละออง
ร่ำเรียกร้องฝังไว้ฤทัยแผ่ว
หนึ่งขวบปีผ่านไปใกล้ลิขิต
ฟ้าดินปลิดอายุหายละลายแล้ว
ที่เหลืออยู่ฝากไว้คล้ายหางแมว
หลักชัยแจ้วเรียกหามรณาตาม
สิ่งแปรเปลี่ยนเวียนวนที่ล้นฝาก
เพื่อนหนีจากเรือนร่างครั้งถูกหาม
มรณะทูตหยุดไว้ความงดงาม
มิเกรงขามชนชั้นพลันต้องตาย
เหลือวิญญาณพเนจรร่อนเร่
ยากจะเหที่ใดยากคาดได้
คงแต่กรรมหนุนเกื้อที่เอื้อไป
ดีและร้ายเฉพาะตนบุคคลเรา
ดุจกงเกวียนเวียนวนกลับที่เก่า
สิ่งรบเร้าเกิดอยู่ดูขลาดเขลา
ยังหลงติดชีวิตที่บางเบา
แย่งมาเฝ้าอัตตาหาเงินทอง
แม้นตายไปมิได้สักน้อยนิด
เหรียญที่ติดในปากเพื่อฝากของ
ค่าเดินทางต่างภพถูกหมายปอง
สัปเหร่อต้องนำขายคล้ายระลึก
มองชีวิตของเราก็เท่านี้
ยามเป็นผีใครเล่าจะเฝ้าตรึก
คงปล่อยร้างหนีหายใจระทึก
เคยรักนึกสะท้านหวั่นวิญญาณ์.
*** แก้วประเสริฐ. ***
(ปล.ขอขอบคุณ ลูกหลานเพื่อนสนิทมิตรสหายที่อวยพรวันคล้ายวันเกิดผม ในบทกลอนของลูกเอมครับ ขอบคุณ)
แก้วประเสริฐ 22 มิ.ย. 2550 13:47 น. - ID 103945 
1403
23
0
22 มิถุนายน 2550 14:15 น. - comment id 713470
แวะมาอ่านคำรำพึงแล้วใจที่มันพลุกพล่านอยู่... ก็พลันสงบขึ้นมาทันใด... มาหวลระลึกได้ถึงจุดหมายข้างหน้าของชีวิต.. ที่หมายเดียวกันของปุถุชนทุกคน...นั่นคือความตาย.. แต่เรามักลืมที่จะคิดถึงสิ่งนี้ไป.. มาคิดดูอีกที..ความตายคงเป็นสิ่งที่มีความสุขนะ.. เราไม่ต้องตื่น.. เราไม่ต้องดิ้นรนหาอาหารมาใส่ท้อง เราไม่ต้องดิ้นรนสนองกิเลสของตัวเอง.. เราไม่ต้องรับรู้..ไม่ต้องรู้สึก.. เราไม่ต้องเจ็บ..ไม่ปวด..ไม่ทรมานกับสังขารที่ล่วงโรย กับโรคภัยที่มาเบียดเบียน.. มีหลายคนที่ไม่อยากตาย... มีไม่มากเท่าไรที่เตรียมพร้อมที่จะตาย รพีเคยอ่านหนังสือ "เสียดายคนดายไม่ได้อ่าน" เป็นหนังสือที่ดีมาก ๆ เขาบอกไว้ว่า.."การตายคือการยุติ..ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องไปคำนึงถึงล่วงหน้าให้เสียเวลาเปล่า" วันนั้นจะมีอยู่เพียงวันเดียว เป็นประสบการณ์หนเดียว การตายเป็นการสอบครั้งเดียวที่ไม่มีโอกาสแก้ตัวใหม่อีกรอบ...ขอบคุณในกลอนดี ๆ ค่ะ ขออนุญาตเก็บนะคะ..
22 มิถุนายน 2550 14:17 น. - comment id 713472
ดีคะคุณแก้วประเสริฐ...กาแฟคะ
สุขสันต์วันเกิดขอให้ปราศจากโรคภัยไข้เจ้ฐนะคะ..แข็งแรงๆๆ
22 มิถุนายน 2550 14:20 น. - comment id 713477
สุขสดขื่น แข็งแรง 22 มิถุนายน 2550
22 มิถุนายน 2550 14:21 น. - comment id 713478
ด้วยชีวิต ด้วยแรงใจ ไม่เคยหวั่น เพราะได้ผ่าน คืนวัน อันเหนื่อยล้า เคยล้มลุก คลุกคลาน บางเวลา แต่อยู่ได้ ด้วยศรัทธา และแรงใจ เมื่อพ้นผ่าน วันวาน อันเปลี่ยวเหงา พ้นวัยเยาว์ วัยหนุ่มสาว เข้ามาได้ เพียงครึ่งทาง ยังต้องผ่าน อีกยาวไกล หวังเพียงได้ มีคนช่วย อำนวยพร มองชีวิต ของผู้อื่น เป็นแบบอย่าง คอยระวัง คอยนำทาง พลางสั่งสอน อุปสรรค นานานับ พึงสังวรณ์ ไม่จากจร จากไกล ใจอดทน ขออวยพร ให้บั้นปลาย ได้คลายทุกข์ มีความสุข สิ่งที่สร้าง คำสั่งสอน จะน้อมนบ พบวิชา เอื้ออาทร จะขอพร แก้วประเสริฐ เลิศล้ำใจ ทั้งบทกลอน และคำสอน อันมีค่า จะนำพา สั่งสอน รุ่นหลังให้ รำลึกถึง คุณความดี มีต่อไป คงความดี ของท่านไว้ ในบ้านกลอน.... ขออวยพรย้อนหลังค่ะ...ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ....
22 มิถุนายน 2550 15:35 น. - comment id 713516
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นวัฎจักรของมนุษย์อย่างเรา ๆ เสมอค่ะ.... ดังนั้นเราควรทำความดีไว้มาก ๆ เผื่อจะได้มีลูกหลานพูดถึงความดีของผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ บ้าง.....
22 มิถุนายน 2550 15:39 น. - comment id 713523
22 มิถุนายน 2550 15:44 น. - comment id 713527
ลุงแก้วสบายดีนะคะ กลอนเพราะจังเลยค่ะ
22 มิถุนายน 2550 20:06 น. - comment id 713615
อันชีวิตของคนเราก็เท่านี้ เกิดแก่เจ็บตายมีเท่าที่เห็น คงเหลือไว้ซึ่งบาปบุญที่จัดเจน จึงขอเน้นร่วมทำดีกันดีกว่า
22 มิถุนายน 2550 23:32 น. - comment id 713729
รำพึงแผ่ว วันวาน ผ่านชีวิต เคยทำผิด ถูกไว้ ในวันก่อน ทั้งเกิดแก่ เจ็บตาย ใจอาวรณ์ ทั้งร้าวรอน มีสุข ทุกข์คละกัน ดั่งกงกำ กงเกวียน เปลี่ยนหมุนล้อ ยากจะขอ อายุไข ไกลดั่งฝัน เมื่อเกิดแล้ว ก็ต้องตาย วายชีวัน แล้วเธอฉัน จะหนีพ้น ได้หรือไร
23 มิถุนายน 2550 02:10 น. - comment id 713787
อ่านคุณลุงแก้วประเสริฐรำพึงแล้ว ป.ก็แต่งกลอนไม่ออกเลยค่ะ เอาแต่รูปมาฝากนะคะ
23 มิถุนายน 2550 02:10 น. - comment id 713788
23 มิถุนายน 2550 02:12 น. - comment id 713789
ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ อวยพรลุงแก้วช้าไปนิดหนึ่งเพราะติดงานต้องเดินทางไปเชียงใหม่ ไม่สายนะค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆพร้อมครอบครัวนะค่ะ...
23 มิถุนายน 2550 05:14 น. - comment id 713808
เป็นธรรมดาของชีวิตครับ ถ้ายังออกจากวัฏฏสงสารไม่ได้ จริงดั่งคำของพระพุทธองค์ว่า เกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นทุกข์
23 มิถุนายน 2550 07:46 น. - comment id 713834
กานต์คงดีใจถ้ามีโอกาสได้รำพึงแบบนี้อย่างคุณลุงบ้างค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ
23 มิถุนายน 2550 10:57 น. - comment id 713918
คุณ bananaleaf เชิญตามสบายเลยครับ ภพนี้สิ้นสุด ตาม คำภีร์กล่าวไว้ว่า ดับ ปุ๊บ เกิดปั๊บ ครับเหมือนจิต ของเราที่เกิดดับๆๆอยู่ตลอดเวลา ฉนั้นจิตถึงได้ เปลี่ยนไปตามสภาพของอายาตนะทั้ง 6 ทุกๆครั้ง ที่มีการเกิดดับขึ้น จิตจึงฟุ้งซ่าน สิ่งที่ดีคือการให้ จิตยึดเหนี่ยวไว้เป็นหนึ่งนั่นแหละจิตถึงจะไม่ค่อย เกิดดับ ถึงเกิดดับก็ไม่ฟุ้งซ่านครับ อย่าคิดว่าเมื่อ สิ้นภพนี้แล้วจะหยุดชะงัก ตัวแปรคือกรรมบุญที่ เรากระทำครับ จะนำจิตเราไปสู่ยังที่ๆกรรม ที่เรากระทำหรือบุญนั้นแหละครับ สิ่งที่ดีที่สุดคือการสร้างบุญด้วยการนั่งสมาธิ เป็นการกุศลที่ดีทางหนึ่งครับ ขอบคุณครับ
แก้วประเสริฐ.
23 มิถุนายน 2550 11:00 น. - comment id 713922
23 มิถุนายน 2550 11:02 น. - comment id 713924
23 มิถุนายน 2550 11:07 น. - comment id 713926
23 มิถุนายน 2550 11:11 น. - comment id 713930
23 มิถุนายน 2550 11:13 น. - comment id 713931
23 มิถุนายน 2550 11:15 น. - comment id 713934
23 มิถุนายน 2550 11:23 น. - comment id 713938
23 มิถุนายน 2550 11:26 น. - comment id 713940
23 มิถุนายน 2550 11:27 น. - comment id 713941
23 มิถุนายน 2550 11:28 น. - comment id 713942
23 มิถุนายน 2550 11:30 น. - comment id 713943
23 มิถุนายน 2550 11:33 น. - comment id 713944
23 มิถุนายน 2550 11:35 น. - comment id 713945
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
