เคยไหม

รักเร่สีชมพู...

เคยไหม?
เคยไหม?
     รู้สึกว่าทำไมจิตใจว้าวุ่น...
         มีความรู้สึกคุกรุ่นของความเหงา
ในขณะเดียวกัน
       ก็มีความรู้สึกซึมเศร้า  สอดแทรกปนๆกันไป...
เคยไหม?
       ที่เราหาสาเหตุของอาการเหล่านั้นไม่ได้
           ไม่รู้ว่าต้นตอมาจากไหน
                จิตใจสำนึกตอบกลับมาว่า  ก็"ใจ"ของเราไง...
เคยไหม?
       อยากเป็นมิตรกับคนทั้งโลก
            แต่จิตใจเอาแต่เศร้าโศก
                 กับคนที่เคยมาทำให้เกิดโรคและแผลเป็นในหัวใจ
        บางครั้งก็อยากจะร้องไห้
         ทำไมหนอทำไม?
           ฉันจึงไม่มี"ความกล้า"กับเขาบ้างซะที
บางครั้ง...
    ฉันฝืนทน...   ฉันกลั้นน้ำตา...
  ฉันบอกกับตัวเองว่า 
     "อยู่กับตัวเองน่ะดีที่สุดแล้ว"(ไม่ต้องมีใครมารับฟังเรื่องราวแย่ๆของฉัน)
เคยไหม?
        เห็นด้านหลังของคนคนหนึ่งอยู่ทุกวัน
              แอบเพ้อ  แอบฝัน  กับตัวเองทุกคืน
          แต่ไม่เคยแม้แต่จะยืนสบตากับเขาตรงๆ
    ความรู้สึกนี้เจ็บช้ำนัก
        จะว่ารักก็ไม่ใช่...
             จะว่าชอบก็ไม่แน่ใจ...
                   นี่เราเป็นอะไรของเรานะ "ยัยบ๊อง"
       ฉันอยากลุกขึ้นยืนกลางห้อง
         เดินออกไปแถวที่สอง-สาม
            เดินไปโค้งงามๆ
                 ให้กับ 'นาย' คนที่มาทำให้ใจฉันยุ่งเหยิงอยู่ทุกวัน
       อยากเข้าไปถามตรงๆ
        "นาย ...  นายรู้จักเราแล้วใช่ไหม
            บอกเรามานะว่านายมีใคร
              ที่เป็นเจ้าของหัวใจดวงเดียวของนาย"
        หากนายบอกมาแล้ว
            ก็คงไม่แคล้ว "...."  คนที่ฉันได้ยินมามากหลาย
              ฉันก็คงเจ็บช้ำระกำกาย
                วิ่งเข้าไปพักใจในราวป่าสักห้าปี
ชีวิตหนอชีวิต
     ทำอะไรก็ผิดซะทุกเรื่อง
         อยากมีคนที่ไม่ทำให้ใจขุ่นเคือง
              ขอแค่ "เพื่อน"  คนที่เป็น "มิตรแท้"สักที
คนที่เราคิดว่าใช่...  กลับไม่ใช่
      นับวันยิ่งไกลห่างกันทุกที
           ไม่เคยจะแคร์ความรู้สึกดีๆ
                ที่ฉันเคยมีและหยิบยื่นให้เธอ...