คงสูญสิ้นแล้วใจเรา นี้เอย ไม่อาจอยู่เฉยคงมั่น ตั้งสู้ เพียงยืนอยู่คนเดียว เปล่าเปลี่ยวเกินทน ลำบากกายใจล้น ไม่รู้ทิศทาง คนหนึ่งซึ่งเคยรัก ตั้งมั่น บัดนี้มาไกลกัน ไกลห่าง เบื่อรักแล้วหรือไร ใยจึงจืดจาง ปล่อยคนที่อ้างว้าง เคว้งคว้างเดียวดาย จิตตกปลงได้ฤา วันเดียว จิตยังคดเคี้ยวเลี้ยวไป หมดได้ เพราะวันนี้ใจหมดไร้ แล้วซึ่งหนทาง จึงเหมือนอยู่อ้างว้าง ไร้ที่พักพิง เคยมั่นคงความดีมีมาก ใจเอย ครานี้แล้วจึงได้ละเลยใน ทุกสิ่ง ผิดชอบชั่วดีนั้น ใจเรารู้แจ้งเห็นจริง แต่ใจยังเกรงกริ่ง ความเลวเข้าครอบงำ พยายามมั่นคงไปใจยังนึก เรรวน ใจนี้ยังนึกครวญ ร้องร่ำ ใจเอยใยจึงตีตรวน ซ้ำช้ำนี้นักเอย ผิดนักผิดมิเคย ทำให้ชอกช้ำระกำใจ..
10 มิถุนายน 2550 00:27 น. - comment id 707935
เศร้าจัง...
10 มิถุนายน 2550 06:34 น. - comment id 707956
เศร้าครัย
10 มิถุนายน 2550 12:10 น. - comment id 708071
เมื่อเสียศรัทธาในตัวเอง เมื่อนั้นแหละ ได้เสียทุกอย่างไปด้วยบริบูรณ์แล้ว... "เศร้าเถิดสหายเอ๋ย ถ้าความเศร้าเป็นความสุขในยามนี้"
10 มิถุนายน 2550 20:20 น. - comment id 708231
อย่าเศร้าเลยครับ...ทำใจดีๆไว้
10 มิถุนายน 2550 20:23 น. - comment id 708234
เศร้าอีกหละ ใจเย็นๆนะคะ
11 มิถุนายน 2550 11:34 น. - comment id 708513
ไม่ได้เศร้านะคะ แต่ ตอนนี้ เหมือนคนอกหักไปแล้ว
11 มิถุนายน 2550 11:48 น. - comment id 708520
และครั้งนี้ ที่ใจฉัน มันอ่อนล้า ขอยอมแพ้ โชคชะตา นิจจาเอ๋ย บาปและกรรม แต่ปางใด ไม่รู้เลย โอ้ใจเอย ยอมก้มหน้า รับชะตากรรม... แม้ยอมแพ้ ด้วยแพ้พ่าย ใจอยากสู้ ยังอยากอยู่ แม้ความตาย มากรายกร้ำ จะอดทน เพื่อก้มหน้า ชดใช้กรรม ให้สิ้นเวร และสิ้นกรรม ชาตินี้เลย...