ใต้ร่ม..ลีลาวดี...ที่รัก...!!

พุด

วันฟ้างาม...
ในท่ามลมหลังฝนพัดระรินระริน..
ไพล..ได้กลิ่นไอดิน กลิ่นหอมละมุนของดวงดอกลีลาวดี
ในสวนศรี สวนปรีชา 
สวนของเกษตรกรไทย
ที่มากค่าแห่งความงดงามหวานเศร้า
ยาม..
ได้มาเคล้าอวลดอก
มากระซิบบอกคำว่ารักรักรัก..ยิ่งนัก..
แล้ว..
ค่อยค่อยดอม...ค่อยค่อยดม..ค่อยค่อยพรมจูบ
อย่าง..ซาบซึ้งแสนหวาน
ที่กลางกลีบดอกบางเบา หลากสี
ของลีลาวดี มากพรรณ 
ต่างสีสัน ต่างหอมแผกหอมพร่างหอมเย็น
หอมให้ห้อมใจ..
แสนเอมอิ่มปริ่มเปรมปรีย์เกษมศานต์ 
อย่าง..ทะนุถนอม ละเมียดละไม
ไพล...ทรุดตัวลงนั่งเคียงกันกับคนรู้ใจริมบึงฝัน
ใต้กิ่งร่มใบบังของ..
*ต้นไม้รักนิรันดร์ในดวงใจแห่งสองเรา*
ในท่ามเงาไม้ ริมชายคลอง 
เสียงครรลองแห่งธรรมชาติ
กำลังสอนสัจจธรรมพร่ำบอกเราในบางสิ่ง 
ที่..
เพียรวิ่งหนีโลกโลกาภิวัฒน์วัตถุ..เสมอมา


ตาสบตากัน..
จิตวิญญาณ อันพันผูก..
มิได้รานโศกไปกับโลกแห่งความเหงาเศร้า
ในท่ามดายเดียวแห่งลีลาวดี ลีลาภักดิ์
หาก..
กลับสอน งามให้ 
สอนความปล่อยวาง ว่าง ให้จิตกระจ่างแจ่ม
ดั่งอาทิตย์แรกแย้มยามอรุณ 
ที่เพียงจำต้องหมุนมารับภารกิจหน้าที่
ก่อนที่จะลับลาพรากจาก...ไป....
ในยามค่ำย่ำสนธยา
กับ
ฟ้าที่เปล่งแสงรัศมีสีรุ้งพุ่งพรายพราว..สดุดี
พลีอ้อนอำลาอาลัย..


โลก..ดายเดียว ที่เอิบงาม 
ท่ามวังวนทุรนร้อนของคนนับล้าน 
ที่กำลังพล่านพาดวงชีวาชีวิตหลงผิดทาง 
จน..
ร่างไร้..ถึงเวลาไร้สิ้นลมหายใจ..จะไขว่ธรรม 
ได้เพียงแต่น้ำตาระรินร่วง
อยากเพียงทรุดร่างทวง
เพียรขอต่อเวลากับพญามัจจุราช
ก็มิอาจจะยุดยื้อ ลมหายใจชื่น..ให้คืนกลับมา
เพราะว่า...สายเกิน..!.

นั่น..บึงบัว...บาน
ที่กำลังงามสราญสะพรั่งทั้งตั้งเต่งตูม
ทั้งเพิ่งผุดผลิพลี 
ทั้งที่จะหนีน้ำเหนือโคลนตม
ล้วนให้น่าชม น่าชื่น 
แสนระรื่นอภิรมย์เสียนี่กระไร
เสียงบทเพลง จากดวงใจ
จึ่งเริ่มขึ้นคีตทิพย์บรรเลงบทเพลงอัศจรรย์
มหัศจรรย์แห่งขวัญงาม พลังแผ่นดิน
หวังลอยลมไปทุกถิ่นที่ปลอบประโลม
ผองชนคนชั้นรากหญ้า


ที่..
หลังกำลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน 
อย่างมิสิ้นถวิลภักดิ์รักแผ่นดินนี้ 
ให้มีเรียวรวงระย้าดั่งทองทาบอาบทา
สมกับคำว่า
*แผ่นดินทอง แผ่นดินธรรม แผ่นดินไท*
ที่..จักดำรง ธำรงไป
พร้อมกับคำว่าอิสรา ชาติ  ศาสนา
และ..พระมหากษัตราธิราชเจ้า
ผู้ทรงมากล้นน้ำพระทัยเปี่ยมพระเมตตาบารมี
ให้สมกับ..ค่าแห่งลมหายใจดวงชีวี
ที่ได้หยัดยืนมาบนผืนดินแห่งนี้
อย่าง..
ผู้มีหัวใจไททอง..ทรนง...!
...................................................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html
บ้านเรา 
บ้าน เรา แสน สุขใจ
แม้จะอยู่ ที่ไหน
ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา
คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา
ด้วยพระบารมีล้นเกล้า
คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์
รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง
พริ้วแดดส่อง สดใส
งามจับใจ มิใช่ฝัน
ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน
ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น
หอมทุกวัน ระบือ ไกล
บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น
ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร
หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้
จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า
เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ
ขอวานหน่อยได้ไหม
ลอยล่องไป ยังบ้านเขา
จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว
ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า
ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย... 
 


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song406.html
บนลานลั่นทม... รวงทอง ทองลั่นทม 
แดนดินใด ไม่แม้นแดนลานลั่นทม
ดุจดั่งสวรรค์แดนพรหม สวยสุดสมคำชมได้
ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
ทิว เขียว ลิ่วไกล เพลินมองไป
เสียงลมไกวกิ่งไหวดังซู่
ทิ้ง ขั้ว หล่นปลิว ลั่นทมพริ้วโชยร่วงพรู
แม้น ดังพรม ลาดปู ดุจทางสู่
สุดสวรรค์ เทวัญ
ลมรำเพย ความหอมชวนดอมลั่นทม
สูดกลิ่นถวิลเชยชม แสนสุขสมอารมณ์มั่น
ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
ใจ หวน ตื้นตัน เกินจำนรรจ์
เพ้อรำพันว่าหอมใดเท่า
หอม ชื่น ลั่นทม เมื่อลมพริ้วมาเบาเบา
ล้าง สิ่งตรม อกเรา ให้คลายเศร้า
ที่คอยเผา โทรมใจ...