จดหมายถึงพ่อ

ฤทธิ์ ศรีดวง

หรือเพราะถูกคุกคามด้วยความหนาว
ภาพรวงข้าวลู่ล้มล้อลมผ่าน
จึงหอมกลิ่นในจินตนาการ
คิดถึงบ้านใช่ไหม..หัวใจเรา
จดหมายนี้ตั้งใจเขียนให้พ่อ
ลูกยังรอวันกลับไปกราบเท้า
ภาพเหงื่อพ่อไหลปรี่ผมสีเทา
เป็นภาพเหงาจับจิตยังติดตา
ไม่เคยลืมยังจำถ้อยคำพ่อ
ที่เคยขอในวันเข้าพรรษา
วันใดลูกพร้อมสรรพจงกลับมา
บรรพชาให้พ่อผู้รอคอย
เงินที่ลูกเก็บหอมฝากออมทรัพย์
พ่อจงรับเก็บไว้เผื่อใช้สอย
แม้รายได้น้อยนิดกะปริดกะปรอย
แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าปีกลาย
จำได้ไหมเด็กจ๋องสมองทื่อ
เรียนหนังสือซ้ำชั้นเหมือนฝันร้าย
พ่อเคยหวังตั้งเป้าเป็นเจ้านาย
กลับมลายมืดมัวเหมือนตัวเล็น
เหมือนเขาว่ายน้ำหลงเข้าดงหนาม
พ่อต้องตามชี้จุดให้บุตรเห็น
ปลาที่ทวนน้ำมาคือปลาเป็น
น้ำที่เย็นย่อมฆ่าให้ปลาตาย
ร้อยความรู้เรียนกันได้ทันหมด
แต่คนอดทนที่สุดถึงจุดหมาย
เมื่อเผชิญภยันอันตราย
หากใจพ่ายจะพังพลังตน
บางเวทีชีวิตไร้สิทธิ์เลือก
หลังพิงเชือกเหงื่อชุ่มทุกขุมขน
ถ้าเหนื่อยจนถึงจุดที่สุดทน
จะข้ามพ้นขีดจำกัดต้องกัดฟัน
เขาได้เรียนรู้เหงาและเศร้าโศก
เรียนรู้โลกขัดแย้งและแข่งขัน
มิใช่โลกแห่งรักรู้จักปัน
ไฟความฝันถึงกับแทบดับลง
มีภาพพ่อคล้องคอไม่ขอแพ้
แม้ร่างแผ่พับยุ่ยเป็นผุยผง
คนที่พ่อหมดหวังจนนั่งปลง
เขายืนทรงกายหยัดแล้วบัดนี้
เป็นเจ้าคนนายคนเพราะคำพ่อ
ไม่เคยท้อรู้จักรักศักดิ์ศรี
ไม่หวังให้ใครตามเห็นความดี
และไม่มีวันปลื้มจนลืมรัง
จะเยาะเย้ยหยามใครใช่ธุระ
แม้ชนะคำคนแต่หนหลัง
สิ่งที่ลูกกระทำสุดกำลัง
แค่คาดหวังว่าพ่อจะภูมิใจ
๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๒