นี่คือหวังครั้งสุดท้ายก่อนตายจาก บนทุกข์ยากแค่ไหนห่างไกลฝัน ความเจ็บปวดทุกข์หนักแทบจาบัลย์ อดีตผันเปลี่ยนไปเจ็บใจนัก นี่หรือคนที่เราเฝ้าเจ็บปวด จวนจะชวดเจียนตายอยู่หลายหน นี่คือภาพบาดลึกในใจตน ภาพของคนสิ้นหวังในวันนี้ Nidhi ๒๖พฤษภ๒๕๕๐
27 พฤษภาคม 2550 12:53 น. - comment id 702091
สวัสดีค่ะ ... ไม่รู้ว่ากี่ความหวังค่ะ ที่ให้ไป แต่ไม่เคยเห็นผลตอบแทนที่น่าพอใจกลับมาเลย
27 พฤษภาคม 2550 13:22 น. - comment id 702105
วันที่หวัง..ยังไม่เห็น..เป็นความหวัง ยังคงว่าง..เปล่าดาย..ไม่ถึงไหน เฝ้ารอคอย..ความหวัง..ดั่งรอใคร จนหัวใจ..ปวดปร่า..พะว้าพะวง เงียบและเหงา..วังเวง..ดุจเพลงเศร้า หัวใจร้าว..ใกล้สลาย..กลายเป็นผง ความมุ่งหมาย..ลดน้อย..ถดถอยลง ไม่นานคง..หายวับ..ไปกับตา ฝนสั่งฟ้า..ลาดิน..สิ้นหยาดฝน ความหมองหม่น..แผ่ขยาย..ในเวหา ได้แต่คอย..น้อยใจ..โชคชะตา ร้าวอุรา..ร้อนรุ่ม..ดั่งสุมไฟ จะสิ้นหวัง..ไหมหนอ..รอแล้วหาย หัวใจคล้าย..หมดพลัง..เคยหวังไว้ ไร้วี่แวว..ของคนดี..ที่แสนไกล ใจสลาย..แทบไม่เหลือ..เมื่อเปลี่ยนวัน แรงลมหนาว..หนาวสั่น..วันสิ้นหวัง ทำนบพัง..น้ำตาไหล..ไม่อาจกลั้น ความหม่นหมอง..สุดทน..จนกัดฟัน เพราะโดนหยัน..เหยียบย่ำ..จนช้ำชา วันพรุ่งนี้..จะมีไหม..ให้ได้หวัง เจ็บทุกครั้ง..เงียบหงอย..เฝ้าคอยหา ต้องอ่อนแอ..แพ้พ่าย..หน่ายระอา หยาดน้ำตา..ไม่หยุดไหล.."ใครช่วยที"..... สิ้นหวังกันให้เข็ดไปเลยค่ะ...เอากลอนเก่ามาแจมค่ะ..
28 พฤษภาคม 2550 19:16 น. - comment id 702691