เพียงริ้ว รอยพลิ้วไหว สืบต่อปลาย ปราณผายผัน ลมร้อย รัดลอยกัน เป็นลมปราณ พันผูกใจ ท่ามวาร วันว่ายเวียน มืดกลายเปลี่ยน เป็นสดใส ว้าเหว่ เห่กล่อมใน ห้องหัวใจ ไหวหวั่นตาม โลกเวียน มีเปลี่ยนผัน ด้วยแรงรั้น อันหวั่นหวาม ข้างใน ไว้ธรรมงาม ไยต้องตาม ต่อล้อลม เงียบงาม ท่ามความไหว วางจิตไว้ ให้เหมาะสม ปล่อยวาง อย่างรื่มรมย์ ไม่ปรายชม คมคำใคร