พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ก้อนหินอย่างฉันก็มีน้ำตา ใส - - ใส หวนนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านไป รู้สึกเสียใจ เหมือนดอกไม้กลีบเฉา โรยรา พระจันทร์กำลังทอแสง ก้อนหินอย่างฉันหมดแรง อ่อนไหว เหว่ว้า เมื่อความมืดกำลังย่างกรายเข้ามา ความเหงาก็เพิ่มค่าทวีคูณ มองคลื่นลมทะเลกระทบฝั่ง เหมือนฉันหมดความหวัง ความฝันดับสูญ ไม่มีใครเลย ไม่มีเธอ มีเพียงน้ำตาอุ่น อุ่น หมดสมดุล หัวใจไหวระรัว ......................... เมื่อวานนี้ขับรถออกไปนอกเมืองไปที่แห่งความทรงจำ ตอนเย็นๆ พระอาทิตย์กำลังตก สวยมากเลย แต่ทำให้รู้สึกเหงา เหงานะ เลยได้กลอนบทนี้ออกมา ธรรมชาติบางที่ก็ดูสวยงาม แล้วก็หดหู่ ........แล้วแต่ความรู้สึกของคนมอง เนอะ.....
8 กุมภาพันธ์ 2545 14:33 น. - comment id 34331
ก้อนหินที่น่าสงสาร เจ้าเกิดมาพร้อมความมั่นคง ดังนั้นจงอดและทน เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของภูผาจริงจริง อ่านแล้วน่าสงสารก้อนหินจังเลย เลยมาเป็นเพื่อนให้หายเหงานะจ๊ะ
8 กุมภาพันธ์ 2545 17:45 น. - comment id 34348
เพราะมาก....มาให้กำลังใจจ้ะ
8 กุมภาพันธ์ 2545 21:53 น. - comment id 34367
ด้วยคนค่ะ มาเป็นกำลังใจให้
8 กุมภาพันธ์ 2545 22:14 น. - comment id 34376
บางช่วงอารมณ์ทำให้เกิดกลอนดีดีขึ้นมาได้นะคะถ้าสิ่งแวดล้อมเป็นใจให้
9 กุมภาพันธ์ 2545 08:14 น. - comment id 34437
ผมอ่านแล้ว ก็พลอยหดหู่ ตามไปด้วยอีกคน เพราะเพิ่งพบความทุกข์มาหมาด ๆ เหมือนกัน เฮ้อ...นอนดีกว่า
9 กุมภาพันธ์ 2545 16:32 น. - comment id 34521
รู้สึก กลอน พาไปครับ อิ อิ
9 กุมภาพันธ์ 2545 23:22 น. - comment id 34556
หดหู่มากเลย รู้ว่าอารมณ์อย่างนี้ ปอนด์ต้องมีน้ำตาแน่แน่ ร้องไห้เถอะ ถ้าสบายใจ
10 กุมภาพันธ์ 2545 21:32 น. - comment id 34792
วันหลังตอนที่ cool-hearted รู้สึกสบายใจ รู้สึกดีๆ ลองกลับไปดูภาพนั้นอีกครั้งสิ มันคงจะสวยไปอีกแบบนึงนะ วันนี้ยิ้มหรือยังเอ่ย ^-^
14 กุมภาพันธ์ 2545 20:11 น. - comment id 35445
เหงาอีกแล้วนะคะพี่ปอนด์ ขับรถไปไกล ๆ ระวังด้วยนะ มีกำลังใจมาให้สม่ำเสมอคะ