...ขอบคุณที่ยังห่วงใยกัน.... แต่อย่าถามความเป็นไปของฉันอีกเลยได้ไหม ย้อนถามความรู้สึกเธอเองดีกว่า...ก่อนจะมามีฉันที่คอยใส่ใจ เธอเองก็เคยเจ็บมาใช่ไหม...มันร้าวรานแค่ไหน คงเข้าใจดี เพราะฉะนั้น...เธอคงไม่ต้องถาม เพราะทุกความเจ็บปวด...ยังคงติดตามฉันอยู่อย่างนี้ คำว่าเสียใจ ช่วยอะไรได้ไหม...กับหัวใจที่เธอตั้งใจไม่ไยดี กี่ล้านคำขอโทษที่เธอมี..จะช่วยลบความเจ็บช้ำของฉันคนนี้อย่างไร
8 กุมภาพันธ์ 2545 04:16 น. - comment id 34280
พักนี้ไม่ได้คุยกันเลยนะ...
8 กุมภาพันธ์ 2545 08:40 น. - comment id 34293
ไม่ได้อ่านกลอนของ mono นานเหมือนกันนะ พอกลับมาก็เขียนกลอนโดนใจเหมือนเดิมเลย
8 กุมภาพันธ์ 2545 16:15 น. - comment id 34339
สะจิตมากเลยค่ะคุณน้องขา
8 กุมภาพันธ์ 2545 17:49 น. - comment id 34349
เป็นคำตอบที่เจ็บ โดนใจดีจัง
8 กุมภาพันธ์ 2545 22:08 น. - comment id 34370
คิดถึง mono จัง
9 กุมภาพันธ์ 2545 08:17 น. - comment id 34438
เอ...แต่ผมว่า มันก็ยังดีกว่าที่จะไม่มีคำว่า เสียใจ...ขอโทษ...นะ เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่า เขาสำนึกได้อยู่บ้าง แม้เราจะยังไม่อยากให้อภัย ในตอนนี้ แต่ผมว่า ลึกๆ ในใจแล้ว เราก็พอใจอยู่ลึก ๆ จริงมั๊ยจ๊ะโมโน
9 กุมภาพันธ์ 2545 10:40 น. - comment id 34456
คิดถึง mono เช่นกันนะ .. ถ้ายังถามหากำลังใจอยุ่ล่ะก็ ... จากผม ยังมีให้เสมอเลยนะ ^__^
9 กุมภาพันธ์ 2545 16:17 น. - comment id 34510
ยังแก่นแก้วเหมือนเดิมนะ โมโน อิ อิ
10 กุมภาพันธ์ 2545 00:10 น. - comment id 34580
ดีใจจังที่ยังไม่ลืม mono อยากบอกว่าคิดถึงทุกคนเหมือนกันจ้ะ...พอมีเวลาก็รีบแวะเข้ามาเลยล่ะ....@^_^@