** ปรายฝนคำนึงหวน **

แก้วประเสริฐ

         **  ปรายฝนคำนึงหวน **
     หยาดน้ำรินปรายฝนยามหล่นฟ้า
ในอุราแสนคำนึงรำพึงหวน
นางฟ้าเคยสบตาพารัญจวน
อดีตล้วนซาบซึ้งสุดตรึงใจ
     บัดนี้หนอยากพบประสบแล้ว
สิ่งเพริศแพร้วหนีพรากมาจากหาย
เหลือพลาดหวังเคยชิดสนิทหทัย
ฟ้าฝากไว้หลงหวนครวญอนงค์
     วันเวลาพรากไปช่างไกลลิบ
อยากกระซิบเหลือไว้ฤทัยหลง
บันทึกฝังความงามที่ล้ำบรรจง
สิ่งฝากคงสุดรำลึกเฝ้าตรึกคอย
     กระยาหารพลันยื่นกลืนสู่ร่าง
สายน้ำค้างหวานชื่นระรื่นย้อย
ซ่านกลิ่นเนื้อหอมลิ้นมิสิ้นรอย
ยากลดถอยมือยื่นยากฝืนอารมณ์
     ยามแย้มยิ้มพริ้มเพราราวอัปสร
เสียงคลื่นย้อนหาดแก้ววับแววสม
แสงทบร่างร้อยชั่งกระจ่างภิรมย์
เฝ้านั่งชมคู่เดือนเหมือนฤทัยปอง
     นึกสิ่งสรรค์วันสุขสนุกสนาน
ดุจกาลวารรำพึงสุดตรึงสนอง
มวลวิจิตรพาดอิงถึงสิ่งลำพอง
แม้เรียกร้องไร้กลิ่นแก้วสิ้นลาย
     หวนริมหาดวาดฝันสุดพรั่นจิต
เสมือนลิขิตวาสนากลับมาหาย
จ้องทะเลเห่ครวญกำสรวลไกล
โอ้อกไฉนสิ้นทางระหว่างแพรว
     ปรายฝนเลยหล่นย้อยนั่งคอยเฝ้า
เย็นจนหนาวจับใจยังใสแจ๋ว
หวนคำนึงสายน้ำใจละลายแนว
ภายในแว่ววังแก้วเอ๋ยข้าเผยใจ.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***