ริมน้ำ

แดนไกล ไลบีเรีย

๑)  ณ ริมน้ำ...
ฉันลึกซึ้งดื่มด่ำกับความฝัน
ขณะน้ำไหลผ่านมานานวัน
สงบงันนิ่งสนิทในทรงจำ
ฉันเหม่อมอง...
มองสายน้ำที่ลอยล่องและไหลฉ่ำ
เห็นภาพและรับรู้อยู่ซ้ำซ้ำ
ลึกล้ำในความฝันเกินพรรณนา
ฉันปล่อยใจ...
ให้ลอยไหลไปกับน้ำ ณ เบื้องหน้า
ลอยไป  ลอยไป  ไกลลับตา
จิตใจปรารถนาเป็นอย่างนั้น
๒)  มันย่อมดีกว่า...ใช่ไหม
หากว่าปล่อยจิตใจไปกับฝัน
ไปค้นหาประสบการณ์สารพัน
แทนที่ปล่อยวันวัน – ไร้หนทาง
มันย่อมคุ้มกว่า – ใช่ไหม
หากว่าปล่อยใจไปพบแสงสว่าง
ถึงแม้มันจะริบหรี่ – เลือนราง
แต่ดีกว่ามืดคว้างอยู่ตรงนี้
มันย่อมเฮฮากว่าใช่ไหม
หากพบเจอเพื่อนใหม่ในแปลกที่
มิตรภาพ – สายใย – ไมตรี 
ดีกว่าอยู่ที่นี่ ลำพัง
๓)  แต่มันจะดีไหม...
หากว่าเราไปไม่ถึงฝั่ง
คิดไปคิดมา พะว้าพะวัง
ข้างหน้าอาจไม่เมลืองมลังอย่างหวังไว้
แล้วมันจะคุ้มค่าหรือ...
หากว่าทางยืดยื้อเกินมือไขว่
ไม่เห็นเลยซึ่งแสงสว่างใด
ไม่มีเลยเส้นชัยเป็นหลักคว้า
แล้วมันจะสนุกไหม...
หากคนไกลไม่เห็นเพื่อนเหมือนคุ้นหน้า
ไม่รับรู้ไมตรีต่างที่มา
ยิ่งกว่าอยู่โดดเดี่ยว...เดียวดาย
๔)  แต่ฉันย่อมปล่อยใจ
ให้ล่องลอยออกไปหาจุดหมาย
เถิดเชื่อ...ฟ้าสีฟ้ารุ้งระบาย
ย่อมเฉิดฉายให้เห็น – สักวัน
ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
หัวใจจะลอยถึงฝั่งความฝัน
โปรดเถอะธารน้ำที่เงียบงัน
พาหัวใจของฉัน  ลอยไป  ลอยไปเสียที !!!