เพลง

ฤทธิ์ ศรีดวง

แม่น้ำสายนี้เคยสีเลือด
แห้งเหือดทุกปีมากี่หน
ในช่วงหนึ่งชั่วชีวิตคน
เห็นจนสองตาข้าฝ้าฟาง
กีต้าร์เก่าถือด้วยมือซ้าย
ขึ้นสายด้วยนิ้วแกร่งกระด้าง
เพลงคือบันทึกการเดินทาง
ข้าสร้างโน้ตคีย์จากชีวิต
เอ็นโปนโหนเสียงจนแหบพร่า
ปวดปร่าไปถึงก้นบึ้งจิต
หลับเถิดเจ้าหญิงผู้มิ่งมิตร
อัศวินศักดิ์สิทธิ์จะดูแล
ข้ามโพ้นควันเพลิงแห่งภูเขา
กรุ่นเถ้าปะทุในพุแร่
ลาวาพุ่งพุเป็นเพลิงแพ
ไหลแผ่กลืนดินด้วยหินร้อน
เพราะพลอยสีเพลิงอยู่เวิ้งหน้า
ศิลาเป็นเกราะกำบังซ่อน
เขาจึงดึงดาบปราบมังกร
คว้าก้อนพลอยพรรณกำนัลนาง
สู่แดนพิศวงในพงป่า
ถือพร้าคว้าคราดมาปาดถาง
ก่อนก่อกระท่อมในอ้อมฟาง
ริมทางที่ท่านนั้นผ่านเลย..
นับนานเหลือเกินใต้เนินหญ้า
หลับตาแสนเศร้าเถิดเจ้าเอ๋ย
ฟังเพลงอบอุ่นที่คุ้นเคย
ชดเชยให้แล้วอย่างแผ่วเบา
ยินไหมเพลงเก้อที่เธอรัก
ฉันจักร้องซ้ำทุกค่ำเช้า
มีเพียงลมวูบไร้รูปเงา
ฉันเหลือใครเล่าที่เข้าใจ
.............................................
ขอโทษท่านทั้งมวลอย่างถ้วนหน้า
หากเพลงข้ามันเก่าไม่เอาไหน
มิคาดหวังท่านเห็นประเด็นใด
ข้าร้องให้ภรรยาที่ข้ารัก
๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๒