เห็นเงือกน้อยคลื่นซัดพลัดขึ้นบก มีผมดกปกหน้าชูราศรี แต่ดวงตาเชื่อมมองจ้องวารี คงสุดที่คิดถึงซึ่งลูกยา สุดสาครวอนว่าตามหาพ่อ เป็นเนื้อหน่อพระอภัยใจผวา เจ้ายังเล็กเด็กอยู่คู่มารดา แต่ก็ลาลับไกลไปแรมปี เขาถ่ายรูปลูบคลำขยำเจ้า จนขึ้นเงาดูแดงต้องแสงสี เห็นสีทองผ่องอำไพใกล้วารี พอเป็นที่เกษมสันต์สำราญใจ