ปราณรวี

16 เมษายน 2550 02:57 น. - comment id 683242

เมื่อถึงจุดสุดท้ายมลายฝัน
เราแยกกันห่างไกลไปสุดกู่
ไม่อาจเหลียวแลลับกลับไปดู
เธอเคียงคู่กับคนใหม่..โดยไม่แคร์

สวัสดีค่ะว่าที่กวี...จะทนได้หรือไม่ได้
ก็ต้องทนล่ะค่ะ บางคราก็ไม่มีทางอื่น
ให้เลือกน่ะคะ

ว่าที่กวี

16 เมษายน 2550 07:26 น. - comment id 683262

ก่องกิก

17 เมษายน 2550 13:36 น. - comment id 683652

เทียนยิ่งเสียน้ำตา
ก็ยิ่งพาให้มีแสงนวล

ว่าที่กวี

17 เมษายน 2550 19:02 น. - comment id 683734

ยิ่งแสงนวล...ชวนให้เทียนเสียน้ำตา
เมื่อผ่านเวลา...สิ่งที่กองอยู่ข้างหน้า
เหลือแต่ค่าของ...น้ำตาเทียน

ploy

17 เมษายน 2550 20:12 น. - comment id 683784

พลอยก้อเปนแบบกลอนเลยถูกเขาหลอกบอกว่ารักแล้วก้อทิ้งให้เจ็บช้ำอยู่คนเดียวทั้งเศร้าทั้งเหงาเลยค่ะ

กระต่ายใต้เงาจันทร์

17 เมษายน 2550 21:41 น. - comment id 683860

ไม่ใช่ไม่เคยคิด
ทุกวันยังติดอยู่ในใจดวงนี้
คำว่าเราเลือนห่างห่างทุกที
เหลือรอยร้าวที่มีคือความเหงาและเงาน้ำตา

เจ็บเกินเจ็บ
ปวดเกินไปจนใจเจ็บพร่า
ทุกวันได้แต่นอนพร้อมคราบน้ำตา
เมื่อใครร้างลาเหมือนอยากร้างเลือน
บทกลอนคุณโดนใจจริงน่ะขอบอก

คนกันเอง

18 เมษายน 2550 12:45 น. - comment id 684012

ตอนนี้ลืมความผิดหวังที่ผ่านมาไปแล้วแต่พอได้มาอ่าน  ทำให้นึกถึงความผิดหวังความเจ็บปวดที่ผ่านมาขึ้นตอนนั้นเคยคิดว่าอยู่ไม่ได้เลยหากขาดเขาวันๆไม่ม่กะจิตกะใจจะทำอะไร เวลานอนก็ต้องหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาทุกครั้ง เจ็บปวดทุกครั้งเวลาผ่านไปที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกันเคยทำอะไรร่วมกัน แต่สุดท้ายเราก็ลืมเขาได้หากคนเราไม่เคยผิดหวังก็จะไม่รู้สิว่าความเจ็บปวดเป็นเช่นไร  ขอบคุณเธอน่ะที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่เข้มแข็งสอนให้ฉันเข้าใจเรื่องความรัก

ว่าที่กวี

21 เมษายน 2550 23:51 น. - comment id 685681

ploy : อีกไม่นานก็คงจะได้เจอกับวันดี-ดี..สู้-สู้
กระต่ายใต้เงาจันทร์ : -ขอบคุณ...สำหรับคำชื่นชม และกำลังใจที่มีให้อยู่เสมอ 
คนกันเอง : ด้วยความยินดี...เธอเองก็มีมุมมองชีวิตใหม่-ใหม่ ให้ฉันได้เรียนรู้อยู่เสมอ
ขอบใจเน้อ...หมดแก้ว