แม่จ๋า....ลูกอกหัก

กวีบ้านไร่

กราบลงตรงตัก ลูกอกหักแล้วแม่
ใจอ่อนแอ แพ้รักมาทักเหงา
ขอให้ลูกกอดแม่ เพียงสองเรา
สาวนั้นเขาทิ้งรัก ตัดลูกไป
ในเวลาหลายปีที่จากแม่
เขาไม่แลลืมหลัง มาพลักไส
ลูกของแม่ต้องแพ้ พลาดไป
เวลาไง ที่ใจคน  มาเปลี่ยนแปลง
ลูกขอกอด กอดแม่  ใจแพ้แล้ว
เปรียบดังแก้ว แตกแล้ว  จึงกันแสง
เหมือนปืนไม้  หน้าสามตำอย่างแรง
เมื่อเขาแกล้ง  โทรมาบอกลาใจ
ลูกแพ้แล้ว  แม่จ๋า  ลูกแพ้รัก
ลูกอกหัก  แม่จ๋า  ใจอ่อนไหว
ลูกเจ็บมาก  แม่จ๋า  ทำอย่างไง
ลูกปวดใจ  อยากร้องไห้ ให้นานนาน
แม่ได้ฟัง หลั่งน้ำตาเข้ามาปลอบ
อย่าไปชอบ ลืมเขา ให้กล้าหาญ
ลูกของแม่ ต้องตัดใจ ไม่ช้านาน
ลืมความหวาน ของเจ้า เข้าทำใจ
อย่าคิดโทษโกรธ เขา มันเขลานัก
เมื่อความรัก เขาลามาพลักไส
จงคิดว่าบุญญา ครั้งก่อนไกล
ทำกันไว้ไม่มาก ฝากคิดทวน
บุญความรักครั้งเก่า เจ้าน้อยมาก
จึงได้จาก ฝากมาให้คิดหวน
ปล่อยเขาไป ให้เจ้าคิดทบทวน
ขอลูกหวนใจกลับ จงหลับลง
ผมจึงหลับทั้งน้ำตา ตามแม่บอก
ความช้ำชอก เริ่มคลาย ใจเริ่มหลง
ความสับสน เริ่มมาว่าจบลง
ใจเริ่มปลง ปล่อยเขา ใจอ่อนแรง
แม่จ๋าแม่ ลูกขอร้อง คืนสุดท้าย
ด้วยความหมาย หมายว่า จะเข้มแข็ง
ลืมความโกรธ ที่โหมมาหมายทิ่มแทง
ไม่ระแวงบุญญา มาโทษใคร
ในพรุ่งนี้ ลูกคนนี้จะลุกขึ้น
ยิ้มระรื่น จะไม่ล้ม จมอับเฉา
จะไม่หมอง เพราะแม่คอยพะเนา
จะขอเอาคำแม่ ไม่แพ้เลย...............