** มาณวิภา **

แก้วประเสริฐ

          **  มาณวิกา  **
     งามลออนวลนางท่ามกลางหมอก
สู่เย้าหยอกล้อกระซิกระริกสวรรค์
งามวิจิตรเฟื่องฟ้าไขว่คว้าอนันต์
รัตติกาลสรรค์สมัครมิพักวลัย
     สิระเคล้าลาวัลย์แห่งจันทร์สล้าง
พราวสว่างกลางพฤกษ์รำลึกสมัย
อติกาลผ่านสนิทหวนคิดไป
โน้มหทัยใฝ่รำพึงคำนึงนวล
     วิจิตรพราวขาวปทุมเฝ้าสุมจิต
หอมสนิทยวนฤทัยสุดให้ป่วน
กลิ่นเจ้าพราวสวาทพาดรัญจวน
อุทัยหวนชวนสว่างเฝ้านางลออ
     จันทร์เจ้าเอ๋ยราตรีนี้มิมีแล้ว
สิ่งเพริศแพร้วแววหายเสียดายหนอ
เหลือเพียงพุ่มสุมทุมมารุมพะนอ
เพียงแต่พ้อสุดสงวนแม่นวลใย
     สายเอยสายใยหฤทัยเคล้า
กำจายเย้าราตรีแม่ศรีไสว
แม้นเมฆบังยังแสงสิ่งแฝงใจ
เหตุไฉนให้ตรึกรำลึกคะนอง
     โอ้ราตรีนี้ศศิธรมิผ่อนพัก
วลัยลักษณ์สุกใสวิไลสนอง
ปองดาริกาลาวัณย์วลัญช์จอง
วิวัฒน์ผ่องต้องฤดีวลีกำจาย
     สู่ในทรวงห้วงลึกบันทึกฝาก
แต่มาพรากกลิ่นไว้สุดไร้ฉาย
มาณวิกาเคยสนองผุดผ่องกาย
แผ่วพริ้งขจายเชยชิดวิจิตรตรึง
     ฟากฟ้าเผยเฉลยไว้หทัยหม่น
วิจิตรปรนเปรอสิ่งเฝ้าอิงซึ้ง
ถึงศศิธรย้อนนวลเฝ้าหวนรำพึง
สุดคำนึงถึงนารีแม่ศรีอำไพ.
     ***   แก้วประเสริฐ.  ***