ค่ำ...ครวญ

นายธนา

เมื่อคราค่ำย่ำเยือนเคลื่อนครองฟ้า  	
หอบนำพาหัวใจให้เปลี่ยวเหงา
เพราะเจ็บช้ำค่ำนี้มีเรื่องราว		    	
ที่ปวดร้าวเหลือกล่าวเศร้าระทม
กับความรักความหลงความเพ้อฝัน		
ทำไหวหวั่นหวั่นไหวใจขื่นขม
เพราะรักคนหลายใจให้ระทม			
เจ็บเหมือนคมมีดขีดกรีดกลางใจ
ว่าจันทร์เอ๋ยเคยไหมเป็นเช่นนี้			
ด้วยคนที่รักเจ้าเขาเหลวไหล
ดาวเจ้าเอ๋ยเจ้าเคยบ้างหรือไม่			
แล้วควรทำเช่นไรบอกข้าที
ด้วยตอนนี้ใจข้านั้นเจ็บนัก			
เพราะคนรักพาใจไกลห่างหนี
เขาไปมีคู่ใหม่ไม่ใยดี				
ปล่อยข้านี้เจ็บเศร้าเคล้าน้ำตา
ลมเจ้าเอ๋ยข้าขอเอ่ยฝากได้ไหม			
ฝากถามใครที่ทำร้ายใจหนักหนา
ว่าไฉนใจจึงร้ายไกลจากลา			
ไม่เห็นข้าในสายตาเลยหรือไร
ตัวข้านี้ทำผิดอะไรหรือ			
จึงปล่อยมือไม่รักและผลักใส
ทำกับข้าเหมือนว่าไร้หัวใจ			
เจ็บรู้ไหมเจ็บมากมากที่จากลา
สายน้ำค้างพร่างพรูดูเป็นสาย			
เปรียบน้ำตาข้ามิหายคร่ำครวญหา
เพราะรักเจ้าเกินใจจะตัดลา			
จึงร่ำไห้ร้องหาแทบบ้าไป
	
คราค่ำนี้เจ็บช้ำระกำนัก			
ด้วยความรักชักพาข้าเหลวไหล
จึงคร่ำครวญค่ำคืนฝืนหัวใจ			
จักค่ำนี้ค่ำไหนไร้สุขเอย...