...หอม ไห้...

plaing_piu

 

๑  แรมคืนจมคลื่นอารมณ์ฟ้าน้ำ
ระลอกคำนึงไหวไกลท่ามฝน
หนาวลมดึกซมในใจมืดมน
กลัวน้ำตาจะหล่นแข่งฝนพรำ

 
๑  สุด ดินน้ำสิ้นฟ้าใคร..หาโหย
ทาง ใดโรยใจปริแผลมิหนำ
รัก หวานเคยบานเช้าเหลือเงาจำ
เราต่าง ยิ่งห่างย้ำอกกล้ำกลืน

 
๑  กลิ่น นวลใครหวนร่ำคำนึงไหว
รา ตรีใดที่ล้อพะนอรื่น
ตรี ทิพหยิบแนบใจมิให้คืน
หอม ไห้ตื่นใจอยู่มิรู้เลือน

 
๑  อัจกลับจงกลกลีบประทีบหม่น
ดังอกคนพกลมขมเป็นเพื่อน
เปลววาบอ่อนยาบไหวไยบิดเบือน
รักเสมือนจริงเสมอมิเผลอจริง

 
๑  น้ำค้างรุ่งรางแก้วหอมแล้วหาย
อกคนดายเดียวเหงาเปล่าเปลี่ยวยิ่ง
กลิ่นแก้มแซมหมอนแนบแปลบประวิง
รัดรึงสิ่งซึ้งโศกไร้โชคเชย

 
๑  ฟ้าสางมิจางจิตแห่งคิดหา
ผ่านเวลาเหหันมิทันเผย
น้ำค้างเผาะเสนาะจำน้ำคำเคย
วันนี้มิลืมเลย..รักเอย..รัก

 

              ๑๑๑๑๑