....แลหามาแลหาย...

plaing_piu

เริ่มหนาวแปลกแผกฝนใดดลรื่น
ดั่งใครคืนใจแห้งโหยแรงหา
หวัง..ตายซากยากฝืนคิดคืนคา
มืด...พลันฟ้าสางแผ่แม้หมอกคลุม


เพียงปรายดั่งสายน้ำให้ฉ่ำรัก
สิ้นใยหักไม่ขาดสวาทสุม
เลือนจากกระชากเงากลับเร่ารุม
ฤาซ้ำชุ่มน้ำตา...สะท้อนใจ


ม่านหมอกพรางห่างใครไม่เหมือนก่อน
คำคืนย้อนกลืนกล้ำ...น้ำตาไหล
ระหว่างเราเท่านี้ไม่มีนัย
นับคำได้ไม่แปลกฝนแผกเอง


จะฝนแผกหม่นหมอกทำยอกเจ็บ
แม้ปลายเล็บเก็บชมมิข่มเหง
วาสนาค่าต่ำรู้ยำเกรง
หากนักเลงเพลงกลอนใช่อ้อนรัก


ยินดีฝนหล่นใจได้เพียงชื่น
หวังใครคืนไม่สามารถตระหนัก
ยลฟ้าสางรางรุ่งสูงไกลนัก
ให้ประจักษ์รักนี้ไม่มีคลาย


แรกหนาวแปลกแผกฝนคนสะอื้น
มิได้ฝืนใจมาหาความหมาย
ปรารถนาระลึกดึกเดียวดาย
แลหามาแลหาย....ใครร้ายลึก



              ๑๑๑๑๑