27 กุมภาพันธ์ 2548 00:48 น.
plaing_piu
สุดปลายฟ้าตะวันทอลอออ่อน
บทละครชีวิตฝันเริ่มวันใหม่
อกคนเหงาร้าวเจ็บคำเหน็บใคร
ฟ้าสดใสใจละมุนวันสุนทร
ลบรอยคราบน้ำตาสะอื้นอก
เหินเยี่ยงนกเยี่ยมฟ้าถลาร่อน
บินให้ไกลไปให้ถึงซึ่งนิวรณ์
ความหลังก่อนซ่อนไว้ในรอยจำ
หนึ่งที่ก้าวรอยร้าวกล้ำกลืนย่ำรุ่ง
จดใจมุ่งแสวงหาก่อนฟ้าค่ำ
ธรรมชาติบาดใจให้สัจจธรรม
ชีวิตดำเนินวิถี....นิรันดร์
หอบความหวังกำลังใจแน่นในอก
มิสะทกสะท้านพายุ...จะดั้น
บินให้สูงยูงรำแพนแสนลาวัณย์
ความใฝ่ฝันชีวิตยึดติดใด
ขวัญเอยเคยขวัญอ่อนพักก่อน..พัก
เรียนรู้จักรักตนตั้งต้นใหม่
มืดวันนี้มิใช่ว่าตลอดไป
กุมหัวใจ..ให้สนิท.....ชีวิตงาม
อกเอ๋ยไม่เคยจำถลำลึก
บาดรู้สึกเจ็บลึก....รักเกินจักห้าม
ครั้นหม่นหมองครองน้ำตา...พยายาม
ฝากนิยามชีวิต..ให้..ใจพินิจ
๑๑๑๑๑
26 กุมภาพันธ์ 2548 00:41 น.
plaing_piu
อาจเป็นวาสนาชะตากำหนด
รื่นรสบทจรพบอ่อนศรี
มาด้วยหวังกำลังใจใครที่มี
เสียดายฤดีไฉนร้ายใจดำ
ประจงภาษอาจเอื้อมวาสนา
ดังวิหคเหินกล้าพลาดถลำ
ไร้คู่อยู่ท่าคอนประจำ
ขอน้ำเย็นชื่นฉ่ำทำไมเมิน
คงบินจรร่อนหลงหาลงหลัก
นิ่งตาพับหลับตื่นฟื้นเสียงเอิ้น
พลัดที่มาคาที่อยู่คู่เคียงเดิน
หนาวเหลือเกินจะเหินกล้าเหนือคคนานต์
โอ้ละหนอลออนวลอย่าด่วนลับ
ทอระยับดาวระยิบขลิบฟ้าม่าน
อกคนจรนอนดึกรู้สึกนาน
รื่นวิมานเบิกบานวิมุตติปวง
แสนอาวรณ์วันคืนสะอื้นเปลี่ยว
ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยเสี้ยวเรียวลับล่วง
ไม่แม้นหงส์เพียงหลงย่างกลางใจดวง
อยากได้ห่วงหวงสักหน่อย..ค่อยลารัก
แม้มิมีวาสนาจะฝ่าดั้น
ขอผูกพันขวัญอ่อนเร่าร้อนตระหนัก
อกแรมโรยโหยหาสวามิภักดิ์
มิคิดหักใจว่า...เจ็บชาชิน
๑๑๑๑๑
21 กุมภาพันธ์ 2548 05:32 น.
plaing_piu
ดอกหลิวร่วงดั่งดวงดาวลับราวฟ้า
เจ้าพระยาอาวรณ์บทตอนไหน
เพลงแม่น้ำยามนี้ไม่มีใคร
ฝากหัวใจไกล...หวานผ่านมานาน.
เรือด่วนลาท่าพระจันทร์สงัด
ลมร้อนพัดผิวแม่น้ำแผ่ซ่าน
คนยิ่งหม่นทนรอทรมาน
จมดักดานภาพหวานอมขมกล้ำกลืน
ลมวู่ไหวใบหลิวปลิวตามน้ำ
ถึงกาลด่ำดิ่งกล้ากระแสคลื่น
อารมณ์คนปนแค้น..แน่นหยัดยืน
ทนสะอื้นคืนวันมิผันแปร.
รักเจ้าเอ๋ยเคยมีแล้วหนีหาย
มิรู้คลายฤดีรักตีแผ่
หลิวร่วงเห็นเป็นสายมิพ่ายแพ้
พลิ้วอ่อนไหวไม่อ่อนแอ..แม้สิ้นรัก
ล่องลอยตามกระแสคลื่นแม่น้ำ
วันคืนด่ำดื่มแต่กระแสหลัก
ดิ้นรนไปไม่สิ้นสุดการหยุดพัก
ชีวิตหนักเบาแท้...ไม่แน่นอน
หลิวร่วงลับกับดาวดับราวฟ้า
เสน่หาสิ้นใครไม่เหมือนก่อน
เพลงแม่น้ำยามนี้มิร้าวรอน
เพียงละครสุดท้าย.....คงดายเดียว
...... ๑๑๑๑๑......
19 กุมภาพันธ์ 2548 03:11 น.
plaing_piu
ฟากทะเลเรรวนคลื่นป่วนปั่น
กระหน่ำอันดามันฝันสลาย
สรรพสิ่งนิ่งสงัดกระจัดกระจาย
สิ่งผูกพันขวัญหายพลันพรายพลัด
โอ้อกเอ๋ยไม่เคยรู้ใจอยู่นั่น
เคยชมจันทร์วันชื่นคืนประหวัด
อ้อนสายลมห่มคลื่นพลิ้วครืนพัด
ครานี้ธรณีพิบัติซัดฝันร้าย
สิ้นฝากฝันขวัญหายสายชีวิต
ไม่มีสิทธิ์คิดเสี่ยงแรงเลี่ยงพ่าย
ธรรมชาติกราดเกรี้ยวพลันเดียวดาย
กลืนเพื่อนหายหลายชีวิต..อนิจจัง
มนุษยชาติวาดวิไลอะไรอีก
เพียงไม้ซีก...ยากหลีกซุงคลื่นทุ้งคลั่ง
หลงลำพองสิ้นป้องกันครันระวัง
มิรู้พลั้งธรรมชาติคมบาดใจ
โอ้ขวัญอ่อนหยุดร่อนเร่ทะเลแค้น
สนิทแน่นแดนดินประทินใหม่
เคียงขวัญยากอย่าจากเรือนเป็นเพื่อนใจ
สถิตในฤดี...นิรันดร
ขวัญเอ๋ยอย่าเลยร่อน...วอนสนิท
ฝากจุมพิตยามนิทรา..จากลาก่อน
อกยังโหยรักโปรยหายิ่งอาวรณ์
อยู่หลังซ่อนน้ำตา.....อย่าห่วงเลย
๑๑๑๑๑
10 กุมภาพันธ์ 2548 23:02 น.
plaing_piu
รักใดแสนไกลจากสุดฟากฟ้า
หากหวานเล่ห์เสน่หาอย่าสงสัย
เรียนรู้ถ้อยร้อยจิตความคิดใน
เติมหัวใจอย่าได้ห่าง ฤ า หมางเมิน
ปรากฏการณ์ที่เห็นเป็นเปลือกนอก
มีนัยบอกอะไรได้ผิวเผิน
พฤติกรรมสำแดงแสร้งขาดเกิน
แท้ขัดเขินเกินใจอยากให้รู้
ความแตกต่างระหว่างเราทุกก้าวย่าง
ยากอำพรางหัวใจใครหดหู่
สำนึกดีมีใจไร้ชื่นชู
ไกลสุดกู่..รู้สุดกล้า..คว้าสุดชม
ดึกดื่นใดไล้แพรดิ้นหอมกลิ่นซ่อน
เจ้าของผ้ามิอาวรณ์อาภรณ์ห่ม
วางเคียงหมอนยังซ่อนกลิ่นประทิ่นพรม
หวังลมลมว่าเจ้าของจักต้องมา
สิ่งผิดใดมิได้ย่ำใครช้ำชอก
อกร่ำบอกรักเปรยเช่นเคยว่า
มิใช่หงส์หลงสัจจะวัจนา
คำน้อย..มิด้อยค่าทุกปรารมภ์
กำเนิดใดใฝ่ฝันวันคืนสวย
รักหุ้มด้วยฤดีละไมแพรใครห่ม
เพียงน้อยหนึ่งซึ้งค่าอิฏฐารมณ์
แม้นมิสมปรารถนา..ตลอดกาล
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
1553
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
