11 มิถุนายน 2550 07:32 น.
plaing_piu
๑ เริ่มฝนเหมือนต้นหลิวปลิวลมล่อง
เกิดดับดำรงทำนองของเก่าใหม่
มีรักจักเสื่อมรักตระหนักนัย
ความเป็นไปชีวิตอนิจจัง
๑ หากวันคืนรัญจวนขืนทวนได้
หลิวร่วงใบคืนประดับสะพรั่ง
รักจากพรากดั่งนกย้อนกกรัง
สุขชั่วครั้งยังดีให้ชีวา
๑ ชื่นกลิ่นอายชายชมตามลมพัด
ดุจสัมผัสฤดีสิเนหา
หอมอื่นใดรื่นเรื่อเจ้าเนื้อยา
แม้นหลับตาถวิลกลิ่นนวลเนียน
๑ ปลายฟ้ากรีดหวีดวับพยัพไหว
กระชับในอกจากพรากมิเปลี่ยน
สุดจิตสนิทห้วงต่างดวงเทียน
ดับจะเพียรเวียนตามสิ้นน้ำตา
๑ เยี่ยมแสงทองคล้องใจไปโอบโลก
ผ่านทุกข์โศกสุขพันธะฟันฝ่า
วันคืนงามความหมายแห่งปลายฟ้า
แสวงหาสุนทรียะกี่ภพ
๑ ฝนนี้พี่ถวิลกลิ่นสงวน
ลออนวลปริศนามิประสบ
ฝนจากพี่ฝากนวลอย่าด่วนลบ
เม็ดฝนหลบเนื้อแนบ....ขอแอบแทน
๑๑๑๑๑
16 พฤษภาคม 2550 04:05 น.
plaing_piu
๑ แพหวังจองล่องกันแต่วันก่อน
คงเผลอตอนอ่อนไหวใจมินิ่ง
แนวป่าเขาเงาน้ำงามพักพิง
เป็นเพียงสิ่งพึงจำทั้งน้ำตา
๑ ลำเลิกคำรำลึกรู้สึกแปลบ
ไม่หมายอุบายแยบคายแอบว่า
กระดาษถูกทิ้งดินจนชินชา
สำนึกสาสมใจตนไม่เจียม
๑ รู้ใจใกล้เกิน..จริง..ยิ่งเจ็บปวด
หยิกเล็บรวดเจ็บเนื้อสงบเสงี่ยม
บ่มลึกลึกรู้สึกนี้ที่ไม่เจียม
ยามใดเตรียมใจรับ...สำหรับเธอ
๑ ลูกผู้ชายหลายหน้าที่ภาระ
มั่นสัจจะใช่ทะนงหลงตนเสมอ
คนผูกพันหันหลังไม่ดั่งเจอ
รู้...ใจมิได้เผลอ...เธอตั้งใจ
๑ ข่าวน้ำป่าบ่าไหลใจแรงเร่า
ป่านนี้เจ้าทานกระแสไฉน
ที่เคยชื่นครืนชัดวิบัติภัย
น้ำตาไหล...ใครจากฝากอาทร
๑ ธรรมชาติกระทำคนสำนึก
ตนตกผลึกชีวิตถูกผิดสอน
แต่ไม่สิ้นดิ้นรนใจตนร้อน
ใครยังหลอนอาวรณ์เหลือแล้วเยื่อใย
๑๑๑๑๑
25 เมษายน 2550 12:59 น.
plaing_piu
เพ็ญหวนคืนนวลพร่างนภางค์ภพ
เมฆเลื่อนหลบเดือนเพริศดึกเจิดจ้า
ผสานเสียงเพียงผิวเพลงปลิวมา
ไฉนหาโหยอารมณ์บ่มคำนึง
ดาวเดือนเหมือนเสพทิพย์ระยิบแสง
ไยคนไม่แสวงธรรมแหล่งพึ่ง
จมชีวิตผิดหวังยังรัดรึง
เก็บเจ็บถึงวันใดใจจำนน
แล้งลมแห้งผ่าวผ่านราวป่า
พรรณพฤกษาผละใบรอไอฝน
สรรพสิ่งสงัด...จัดวางตน
ธรรมชาติสะอาด..คนรนอะไร
อ่อนแข็งแรงรา..ธรรมชาติ
สมดุลชีวิตมิอาจคาดการณ์ได้
ดัดแปลงตนค้น..เห็น..ความเป็นไป
ประจักษ์นัยสัจจธรรมดำเนิน
รักชังหยั่งใจไม่อาจเห็น
คนซ่อนเร้นเห็นต่างยิ่งห่างเหิน
นับประสาปรากฏการณ์เผชิญ
เจ็บ...ไม่เมินกระไร..ไกลชีวิต
๑๑๑๑๑
12 เมษายน 2550 01:29 น.
plaing_piu
๑ ฟังทะเลเห่คลื่นลมกลืนหาย
แลเหลียวยังเดียวดายปลายฟ้าหม่น
ทะเลมีน้ำฟ้าคลื่นระคน
ใจสิ้นหนทางไปมีใครแล
๑ เวิ้งฟ้าครามน้ำทะเลสงบ
วันชิงพลบหลบพักรักษาแผล
ว้างสุดตาสนิทแห่งจิตแท้
ตามกระแสทะเลมิเรรวน
๑ คืบศอกระลอกคลื่นจิตยืนมั่น
กำหนดรู้คืนวันมิปั่นป่วน
พยุฝนคนเล่ห์กลเซซวน
ตั้งกระบวนจิตชัดนัยสัจจา
๑ ปรากฏการณ์ธรรมชาติสามารถนัก
จิตรู้จักดัดแปลงมิแข่งกล้า
ยามใดอ่อนแข็งมีสติปัญญา
จะร่วมฟ้าดินด้วยจิตพินิจธรรม
๑ รักอ่อนไหวใจอ่อนแอหลอนพ่าย
ซังกะตายความหลังวันยังค่ำ
งามทะเลเห่ชะคลื่นประจำ
คนไม่สำคัญกับใคร.....ขอบใจทะเล
๑๑๑๑๑
20 มกราคม 2550 17:55 น.
plaing_piu
๑ อีกหนึ่งกาลผ่านชีวิต..ที่สั้น
เคยพบพลันจากไกลไร้แห่งหน
คงนัยให้ระลึกรู้สึกตน
คิดถึงคนไม่รู้อยู่ทุกวัน
๑ หนาวเริ่มผ่อนร้อนกรายมิวายห่วง
ใครดั่งดวงเดือนลิบเกินหยิบฝัน
แสนทุกข์สุขอย่างไรไม่เห็นกัน
ได้แต่คั้นหัวใจไปกับลม
๑ หนาวลมแม้นห่มใจให้อบอุ่น
ร้อนละมุนครุ่นใจไปคลี่ห่ม
ฝนสั่งฟ้าดั่งใจใครพรูพรม
มิระบมลมล่วงเพราะห่วงใคร
๑ คำคนผ่านพ้นพลันลืมกันง่าย
มิสลายฝากสายลมพัดพรมใกล้
น้อยหนึ่งต้องรู้สึกล้ำลึกนัย
ฝากหัวใจไปกับลม...ข่มน้ำตา
๑ เวลาหรืออะไรให้จำจาก
รู้ว่ายากหากใจใครมิกล้า
ความจริงเก็บนิ่ง...ขอทรมา
โอกาสหามิง่ายสายป่านลอย
๑ ลมล่วงไปห่วงใครไม่วาดหวัง
ใครรักชัง..วังเวง...เกรงสุดสอย
จากหัวใจไกลแล้วแก้วหลุดลอย
คนบุญน้อยด้อยค่า....อย่าหมางเลย
............
หน้าส่วนตัว
4936
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
