4 เมษายน 2552 06:29 น.
plaing_piu
๑ โอมมนตรวาทนยะฉงน นฤมลบ่แจ้งจินต์
โหยหานภาอสุจะสิ้น- นฤมิตมิแลตา
๑ ซึ้งรสสุคนธระดะคลี่ ก็พิรี้พิไรลา
ห่างแล้วบ่แล้วละนยนา รติล้นจะคำนึง
๑ สำนึกมิใช่อรถวิล ธุลิดินบ่ตราตรึง
คนเดียวสิเนหะพยุหึง ทะลุฟ้าสะเทือนดิน
๑ มนตราพิศุทธ์พจนร้อย จะประดอยบ่ราคิน
กี่ภพสดับหทยจิน- ตนปราศจากกาล
๑ ดั่งลมวสันตฤดิรื่น รติคืนละมุนมาลย์
ราวบรรลุทิพยสถาน นิรทุกขชีวา
๑ ดั่งฝนละหยดสรพใน- จิตไหวรตีมา
รื่นงามระบัดสติมิอา- ดุรร่ำคะนึงดาย
๑ ดั่งไฟเถกิงปะทุหทัย ภวไร้อสุภคลาย
เผยยิ้มละมุนมนระหาย นภผ่องประกายดิน
๑ ดั่งดินชอุ่มอุระระทม ผลิก็สมจะยลยิน
งามพรรณพฤกษะวนริน ระดะรื่นประทับทรวง
๑ เพียงมนตรวาทบริกรรม มนร่ำคะนึงห่วง
บุญญานุภาพจะมิละล่วง สติงามรตีตรอง
๑๑๑๑๑
24 กุมภาพันธ์ 2552 02:30 น.
plaing_piu
แค่ดินถวิลฟ้าผิดมหันต์
คนพบพลันจบทุกสิ่งทุกอย่าง
สิ้นเยื่อมิเหลือใยใดติดค้าง
ไปตามทางความจริง..ใจนิ่งปลง
สงบในภพสุขปล่อยทุกข์พ้น
มิใช่หนทางสุ่มเสี่ยงลุ่มหลง
คนของใจไม่จริงสิ่งดำรง
วัฏสงสารละ..จิตประภัสสร์
ฟ้าใดอวลไออุ่นกรุ่นถนอม
ดินใดชุ่มไอห้อมล้อมประหวัด
สิ้นใดไร้นิวรณ์มาหลอนมัด
มุ่งนัยสัจจธรรม...สุขดำเนิน
ละเถิดประเสริฐใจไม่เพริดถ้อย
คนประดอยรอยใจใช่ห่างเหิน
ยินดีที่บรรเจิดธรรมเพลิดเพลิน
มิล่วงเกินห่วงใครไหวชะตา
ขอบุญหนุนนำใครได้บรรลุ
ทั้งปวงกุศลจิตสัมฤทธิ์ว่า
คนไกลแล้วใจว่างมิค้างคา
อนุโมทนาทานบารมี
คือใจดินให้ฟ้าชะตาต่าง
ยากหนทางคนงามตามวิถี
วาสนาอาภัพกับสิ่งมี
เมื่อไม่ดีใดแท้....จบแค่นั้น
๑๑๑๑๑
14 กุมภาพันธ์ 2552 13:58 น.
plaing_piu
๑ จากอ้อมอกหอมอุ่นใครครุ่นหา
ผ่านเวลากระไรน้ำใจเอ่ย
เพียงคำหนึ่งรำพึงรัดรึงเคย
ฝากรำเพยเชยให้ไยเงียบงำ
๑ สุขใดได้หวังวาดปรารถนา
ทุกข์ใดคาใจขื่นขมกลืนกล้ำ
มืดมนหนทางฝ่าทุกระกำ
มิรู้ดำเนินชีวิตดีร้าย
๑ หากวันคืนผันเปลี่ยนดังเทียนถ่อง
ชี้ครรลองสรรพสิ่งไม่นิ่งง่าย
อกคนไกลจนลับสดับดาย
ยิ่งกว่าตาย..ทรมานอย่านานเลย
๑ กลั่นถ้อยร้อยใจฝากยาก..ใครนิ่ง
นัยจริงเท็จใดไม่เปิดเผย
อกเอ๋ยไม่เคยลวง..ล่วงรำเพย
ลืมแล้วเอ๋ยแก้วหอม...ใครกรอมกรม
๑ คิมหันต์แล้งรันทดทุกบทย่าง
อกคนต่างอย่างไรได้แต่ขม
ธรรมชาติสะอาดตาวาดอารมณ์
คนต้องคมคารมบาด..สวาทยอม
๑ จากใจคนไกลแล้วแก้วระรื่น
สุขวันคืนรัญจวนใคร่ครวญหอม
สิ่งซ่อนในใจลึกผนึกออม
นิทรากล่อม..จอมนางงามกลางใจ
๑๑๑๑๑
5 พฤษภาคม 2551 19:47 น.
plaing_piu
๑ อยากแหวกว่ายฟ้า
ข้ามมหาสมุทรยิ่งใหญ่
ไปให้พ้นวัฏสังสาร
น้ำตาไหล...
คิดยังไม่กล้า..ลึกจะถลำ
๑ หลับตื่นสะอื้นอก
นรกสวรรค์อำ
คนเดียวเกินเคี่ยวกรำ
วันนี้ย่ำเท้าเดียวดาย
๑ สุขนักมีรักหนึ่งให้พึงฝัน
ดีกว่าโกรธเกลียดโทษกันพลันลับหาย
อยุ่กับคืนวันใสสดใจกาย
มากความหมายครั้งหนึ่งพึงได้รัก
๑ ตราบที่ใจยังเวียนว่ายในเวิ้งว้างแห่งอารมณ์
ไม่รู้ทิศรู้ทาง ไม่รู้วางรู้ว่าจะเป็นไฉน
เพ่งพิศสะกิดใจก็แต่ผ่านเลยไป
ยังร่ำไรกับวันคืนสะอื้นเปล่าดาย
๑ ชีวิตก็ยังขม
ลมคลื่นยังไหวแปรปรวน...จะรื่นไฉนได้
นับประสาอะไรกับใจ...
ไม่อาจปล่อยวาง...
ทางใดก็วังเวง...
๑๑๑๑๑
19 เมษายน 2551 01:27 น.
plaing_piu
๑ ชะเง้อตามความฝันใครพลันหาย
ภาพพร่าคลายปรารถนากระจ่าง
ใต้จิตนิมิตภาพวาบรางราง
จริงจะอ้างว้างฤดีมิกังวล
๑ ในฝันดั้นถลาราวหาโหย
คนดั่งลมชายโชยดอกโรยหล่น
ยากแม้ฝันพลันพบ..ลบมืดมน
ตื่นทุรนทุรายมิได้จริง
๑ ใจรู้สึกลึกลนยากค้นหา
เจตนาชะตากรรมกำหนดสิ่ง
ฤ ใจรวนปรวนแปรแต่ประวิง
การทอดทิ้งยิ่งมิใช่ที่คิด
๑ ตื่นหลับประทับทรวงในห่วงหา
คืนวันยิ่งสัญญาประกาศิต
เสียดายวายสวาทเกินคาดคิด
ไม่มีสิทธิ์คิดต่อ...ทรมาน
๑ ทะเลเหงาเงาใครไหว..หลับฝัน
ตระหนักดีไม่มีวันคืนผันผ่าน
หมองอกสะทกใดไม่ต้องการ
เจ็บอย่ารานฤดีกว่านี้เลย
๑ คลื่นครวญเหมือนนวลคร่ำครวญ....งำโศก
ประชดโลกย์โชกชังดังคำเอ่ย
จากหัวใจไออุ่นผู้คุ้นเคย
เจ็บอย่าเลยลืมหลัง..อย่าชังนาน
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
2140
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
