19 กุมภาพันธ์ 2548 03:11 น.
plaing_piu
ฟากทะเลเรรวนคลื่นป่วนปั่น
กระหน่ำอันดามันฝันสลาย
สรรพสิ่งนิ่งสงัดกระจัดกระจาย
สิ่งผูกพันขวัญหายพลันพรายพลัด
โอ้อกเอ๋ยไม่เคยรู้ใจอยู่นั่น
เคยชมจันทร์วันชื่นคืนประหวัด
อ้อนสายลมห่มคลื่นพลิ้วครืนพัด
ครานี้ธรณีพิบัติซัดฝันร้าย
สิ้นฝากฝันขวัญหายสายชีวิต
ไม่มีสิทธิ์คิดเสี่ยงแรงเลี่ยงพ่าย
ธรรมชาติกราดเกรี้ยวพลันเดียวดาย
กลืนเพื่อนหายหลายชีวิต..อนิจจัง
มนุษยชาติวาดวิไลอะไรอีก
เพียงไม้ซีก...ยากหลีกซุงคลื่นทุ้งคลั่ง
หลงลำพองสิ้นป้องกันครันระวัง
มิรู้พลั้งธรรมชาติคมบาดใจ
โอ้ขวัญอ่อนหยุดร่อนเร่ทะเลแค้น
สนิทแน่นแดนดินประทินใหม่
เคียงขวัญยากอย่าจากเรือนเป็นเพื่อนใจ
สถิตในฤดี...นิรันดร
ขวัญเอ๋ยอย่าเลยร่อน...วอนสนิท
ฝากจุมพิตยามนิทรา..จากลาก่อน
อกยังโหยรักโปรยหายิ่งอาวรณ์
อยู่หลังซ่อนน้ำตา.....อย่าห่วงเลย
๑๑๑๑๑
10 กุมภาพันธ์ 2548 23:02 น.
plaing_piu
รักใดแสนไกลจากสุดฟากฟ้า
หากหวานเล่ห์เสน่หาอย่าสงสัย
เรียนรู้ถ้อยร้อยจิตความคิดใน
เติมหัวใจอย่าได้ห่าง ฤ า หมางเมิน
ปรากฏการณ์ที่เห็นเป็นเปลือกนอก
มีนัยบอกอะไรได้ผิวเผิน
พฤติกรรมสำแดงแสร้งขาดเกิน
แท้ขัดเขินเกินใจอยากให้รู้
ความแตกต่างระหว่างเราทุกก้าวย่าง
ยากอำพรางหัวใจใครหดหู่
สำนึกดีมีใจไร้ชื่นชู
ไกลสุดกู่..รู้สุดกล้า..คว้าสุดชม
ดึกดื่นใดไล้แพรดิ้นหอมกลิ่นซ่อน
เจ้าของผ้ามิอาวรณ์อาภรณ์ห่ม
วางเคียงหมอนยังซ่อนกลิ่นประทิ่นพรม
หวังลมลมว่าเจ้าของจักต้องมา
สิ่งผิดใดมิได้ย่ำใครช้ำชอก
อกร่ำบอกรักเปรยเช่นเคยว่า
มิใช่หงส์หลงสัจจะวัจนา
คำน้อย..มิด้อยค่าทุกปรารมภ์
กำเนิดใดใฝ่ฝันวันคืนสวย
รักหุ้มด้วยฤดีละไมแพรใครห่ม
เพียงน้อยหนึ่งซึ้งค่าอิฏฐารมณ์
แม้นมิสมปรารถนา..ตลอดกาล
๑๑๑๑๑
1 กุมภาพันธ์ 2548 21:51 น.
plaing_piu
ลมแล้งเริ่มแห้งร้อนตอนกุมภะ
รื่นผกาก่อนราโรยคนโหยหา
สะอื้นอกวิตกเอ่ยคนเคยมา
วันนี้ไยหนีหน้า....ร้างลาจริง ?
ความรู้สึกสัมผัสคำปัดว่า
ผ่านเวลารู้อะไรในอกนิ่ง
เหตุผลใดไม่สำคัญ...จากกันจริง
เก็บทุกสิ่งสงสัยทำไมกัน
รักมีเพื่อผูกพันมิ่งขวัญเรือน
งามเสมือนเดือนดาวพราวฟ้ามั่น
มิอ่อนไหวเย็นเยียบยิ่งเงียบงัน
เรียนรู้วันคืนขึ้งซึ้งดีร้าย
สื่อสายใจให้เธอเสมอฟ้า
สูงค่าดาราเดือนมิเลือนหาย
สู่สวรรค์ครรไลไม่วางวาย
ตราบฟ้าดินสลาย....มิอายตน
แล้งพฤกษาราโรยรักโหยไห้
เดือนดาราเต็มตาไม่นาน..ไกล..หม่น
ขื่นน้ำคำทิ่มตำใจใครนิ่งทน
เจ็บ..มิหล่นจากฟ้า..แล้ง..พาร้าว
ช่อเหลืองร่วงพวงระย้าจะยับ
อกคนอับจนง่ายเจ็บปลายหนาว
จำลมแล้งแห้งตายมาหลายคราว
รักเคยก้าว..คราวนี้...ไม่มีรอย
............
22 มกราคม 2548 22:21 น.
plaing_piu
ชีวิตหนึ่งพึงบังเกิดความเพริศพราย
มิด้นหาความตายใจพ่ายหนี
ปัญหาใดล้มเหลว..ดีเลวมี
เจ็บแบบนี้มิใช่ตอบ.....ยิ่งบอบช้ำ
หัวใจหนึ่งพึงเล่ห์เสน่หา
ป่วนฤทธากามเทพระส่ำ
แรกรักน้ำผักขมข่มระกำ
รสปร่าย้ำคำใดหวานไม่จาง
ด้วยดวงใจหมดแล้วแก้วให้พี่
เป็นคนดีที่หนึ่งอย่าพึ่งหมาง
พลีทุกสิ่งจริงใจไม่อำพราง
ใดงามนวลควรอางขนาง...ยอม
ดวงแก้วบังเกิดครั้งหนึ่งตราตรึงจิต
แนบสนิทเสน่หาหอมผ้าอ้อม
บริสุทธิ์สำเนียงใสเคียงพร้อม
เสียดาย..คนรายล้อม..ไม่พร้อมเคียง
รักสิ้นเยื่อมิเหลือใยไกลห่างหาย
ใจสุดท้ายสายเลือดกระเด็นเป็นเสี่ยงเสี่ยง
กินน้ำตาขอลาแล้วแก้วจำเรียง
วังเวงเพียงโศลกโลกเสมือนจริง
มอบหัวใจใฝ่ฝันร่วมพันผูก
มีครรลองรักถูกต้องทุกสิ่ง
น้ำตานางต่างแสงเทียนเรียนความจริง
ขอผุ้หญิงนิ่ง..ใคร่ครวญ ..อย่าด่วนรัก.
.........
19 มกราคม 2548 21:03 น.
plaing_piu
รักทุกสิ่งธรรมชาติสะอาด
รักคมวาทบาดจิตให้คิดถึง
รักหัวใจใครร่ำรักรำพึง
รักให้ถึงทิพยาสุขารมณ์
ความรักมีนิยามมากความหมาย
เกิดจนตายกลายสุขทุกข์ผสม
มีสติพิจารณาปม
แท้เพียงลมพัด...ใจใครเหมือนกัน
รักเป็นทุกข์..รุกใจไม่รู้จบ
ให้..สงบ..ภพหนึ่งพึงรังสรรค์
จมกับทุกข์สุขนิวรณ์..ละครพัน
ลุสวรรค์..นรก..ในอกเรา
สัจจธรรมกำหนดทุกบทบาท
โง่...ฉลาด..สามารถเพียรรู้เรียนเท่า
เร็วช้าถึงซึ่งพุทธาอย่าดูเบา
ความคิดเก่าใหม่วางไม่ต่างนัย
เขียนนัยรักหักใจไม่คิดรัก
เขียนความหนักแน่นพันอกหวั่นไหว
เขียนถึงคนโกรธขึ้งคิดถึงไกล
เขียนจนหมองร้องไห้....ใครจะรู้
มองฟากฟ้ามืดมนใจหล่นหาย
เหมือนคนลับกลับกลาย...ใครหดหู่
ขอบฟ้าเปลี่ยนสีหม่นอดทนดู
คนไกลแกล้งไม่รู้.....มิอยุ่ทน
.............
หน้าส่วนตัว
1501
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
